Geschiedenis van zonnen en zonnebrandcrème
Het is weer zomers weer met veel zon. Dus liggen we massaal in de zon te bakken. Gezondheidsorganisaties waarschuwen weer dat we ons goed in moeten smeren. Veel mensen zullen deze waarschuwing echter aan hun laars lappen, want tegenwoordig vinden veel mensen een bruin tintje mooi of ‘gezond’ staan. Deze opvatting raakte in de 20e eeuw pas in zwang, want daarvoor was het schoonheidsideaal juist altijd een zo wit mogelijke huid.
In het Oude Egypte was het vaak ontzettend warm en lag verbranden dus op de loer. Verder werd een witte huid als mooier gezien dan een donkere, wat ook te maken had met status. De Egyptenaren gebruikten onder andere rijstzemelen en jasmijn om hun huid te beschermen tegen zonnebrand. Het bruiningsproces werd tegengegaan door lupine-extract, wat de huid deed oplichten.
Het beste van IsGeschiedenis in je inbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief! Helemaal niks missen? Volg ons op Facebook!
Witte huid als statussymbool
Ook in de geschiedenis van West-Europa werd een witte huid verkozen boven een door de zon gebruind gelaat. Ook hier ging het vooral om status, want een witte huid liet zien dat je je dagen binnen spendeerde en dus niet buiten op het land hoefde te werken. Daarom hadden gegoede burgers ook altijd een parasol bij de hand als ze wel een uitstapje in het zonlicht maakten. Mocht er onverhoopt toch een bruin tintje op de huid ontstaan dan werd dit opgelost met wit poeder, dat zowel door mannen als vrouwen veel gebruikt werd.
Red Vet Pet: bescherming voor soldaten
In de 20e eeuw, toen door de opkomst van het communisme en het steeds groter worden van de arbeidersklasse de sociale klassen wat vervaagden, werd ook een bruin tintje steeds normaler. De ontwikkeling van zonnebrandcrème ging wel gestaag door, want verbranden vond niemand fijn. Er werd steeds meer onderzoek gedaan naar UV-straling en de apotheker Benjamin Green bracht in 1944 het product ‘Red Vet Pet’ op de markt in 1944. Het werd voornamelijk ontwikkeld voor, en gebruikt door Amerikaanse soldaten in het Stille Zuidzee gebied, die hier bescherming tegen de zon nodig hadden.
Eerste zonnebrandcrème: Piz Buin
In 1948 kwam pas het eerste product op de markt dat echt als zonnebrandcrème kan worden aangemerkt. Het werd ontwikkeld door de chemicus Franz Greiter, die er sinds 1938 aan gewerkt had. Toen verbrandde hij namelijk behoorlijk ernstig tijdens zijn klim naar de Piz Buin, een hoge berg in Oostenrijk. Dit inspireerde hem tot het ontwikkelen van een product tegen zonneschade. In de jaren ’60 ontwikkelde Greiter ook de zogenaamde Sun Protection Factor (SPF) , die inmiddels wereldwijd de standaard is om de effectiviteit van zonnebrandcrème aan te geven.
Lees hier meer over Piz Buin.
Nadelen zonnen in de 20e eeuw
Tegenwoordig is iedereen nog steeds overtuigd van het nut van zonnebrandcrème, maar wordt het toch niet zoveel gebruikt als artsen zouden willen. Omdat iedereen nu graag een bruin kleurtje wil krijgen, hebben zij in de zomerperiode veel te kampen met mensen die onbeschermd in de zon hebben gezeten en daardoor zijn verbrand. Dit kan tot huidveroudering en zelfs huidkanker leiden. Daarom waarschuwen gezondheidsorganisaties voor te veel zonnen.
