Biografie flamencolegende Paco de Lucía

De Spaanse componist en gitarist Paco de Lucía is deze week op 66-jarige leeftijd overleden. Hij was in Mexico met zijn kinderen op het strand toen hij een hartaanval kreeg. In de wereld van flamencomuziek was hij een icoon en won hij vele prijzen. In zijn geboorteplaats Algericas zijn twee dagen van rouw afgekondigd.

Begin leven Paco de Lucía

De Lucía werd op 21 december 1947 geboren als Francisco Sanchez Gomez te Algeciras, Spanje. Zijn vader, Antonio Pecino Sánchez, was een flamencogitarist, zijn moeder Luzía Gómez een zigeunerin van Portugese afkomst. De Lucía leidde zijn artiestennaam af van de naam van zijn moeder.

De Lucía kwam al op jonge leeftijd in aanraking met muziek. Zijn familie ging veel om met de zigeunergemeenschap waarin veel gitaar werd gespeeld, bovendien speelden zijn oudere broers gitaar. De Lucía begon op vijfjarige leeftijd met gitaarspelen.

Paco de Lucía en het begin van zijn muziekcarrière

Zijn eerste muzieklessen kreeg hij vanaf zijn achtste en zijn elfde gaf hij zijn eerste publieke optreden: voor Radio Algericas. Op slechts twaalfjarige leeftijd ontving hij zijn eerste award: de El Premío Especial del Jurado van de Flamencocompetitie van Jerez.

In 1961 werd De Lucía door danser José Greco gevraagd om met hem mee te gaan op tournee door Amerika. In de VS ontmoette hij zijn grote held: flamencogitarist Sabicas. Sabicas was onder de indruk van het jonge talent en moedigde hem aan om een eigen stijl te ontwikkelen.

In 1964 ontmoette hij in Madrid de gitarist Ricardo Modrego met wie hij drie albums opnam: Dos guitarras flamencas, Canciones de García Lorca para guitarra en 12 éxitos para dos guitarras flamencas. De Lucía had op een aantal van deze albums ook samengewerkt met zijn oudere broer Ramón met wie hij optrad onder de naam Los Chiquitos de Algeciras. De vader van De Lucía was inmiddels producer en liet hem veel zogeheten cantaores, flamencozangers, begeleiden tijdens plaatopnamen. Tijdens deze opnamen ontmoette hij Camarón de la Isla.

Succesvolle carrière De Lucía

De Lucía ging vanaf 1968 samenwerken met de cantaor Camarón. De Lucía mixte hun werk met elementen uit de Jazz-muziek. Hun werk was door deze invloeden vernieuwend en zij stonden aan de wieg van Nuevo Flamenco, de nieuwe flamencostijl. Samen namen zij maar liefst tien elpees op. Na 1977 verminderde hun samenwerking door het drugsgebruik van Camarón, die in 1992 overleed.

Hoewel zijn eerste albums klassieke flamencoalbums waren, bracht De Lucía steeds meer variatie aan in zijn muziek. In 1972 bracht hij het album El duende flamenco de Paco de Lucía uit dat werd gezien als baanbrekend op het gebied van flamencomuziek.

Zijn internationale doorbraak liet tot 1973 op zich wachten. In dat jaar kwam zijn album Fuente y caudal uit, waarop de rumba Entre dos aguas (tussen twee wateren) hoge ogen gooide. Volgens muziekkenners veranderde dit album de flamencomuziek voorgoed. 

Eind jaren ’70 ging Di Lucía samenwerken met jazzgitaristen zoals Al Di Meola. Met hem nam hij het album Elegant Gypsy op. Dit album kreeg veel kritiek van flamencopuristen die vonden dat flamenco en elektrische gitaar en jazzmuziek niet samengingen met flamencomuziek. Hoe dan ook, de muziek was populair en Di Lucía won vier jaar op rij de ‘Guitar Player Readers' Poll Award for Best Flamenco Guitarist’.

Vanaf 1979 vormde Di Lucía samen met jazzgitaristen John McLaughlin en Larry Coryell eht Guitar trio. Coryell werd in ’81 vervangen door Di Meola en in deze formatie nam het trio bekende albums op als Friday Night in San Francisco (1981), Passion, grace and fire (1983) en The guitar trio (1996). Van het live-album Friday Night in San Francisco werden er naar verluid één miljoen exemplaren verkocht.

Laatste jaren carrière Paco de Lucía

De stijl van De Lucía, een mix van flamenco en jazz en later ook met elementen uit de klassieke muziek en blues, werd steeds meer overgenomen door andere flamencoartiesten. Vanaf 1990 nam De Lucía nog 27 albums op, zowel soloalbums als met andere muzikanten zoals zijn broers en inmiddels was hij ook producer. 

De Lucía won tijdens zijn carrière veel prijzen zoals El Premio Nacional de Guitarra de Arte Flamenco (1968), La Medalla de Oro al Mérito de las Bellas Artes (1992) en El Premio de Honor de la Academia de las Artes y las Ciencias de la Música (2002). Eén van zijn belangrijkste prijzen ontving hij in 2004: de prestigieuze Prins van Asturië-prijs. Bovendien ontving hij eredoctoraten van de Universiteiten van Cádiz (Spanje) en Boston (VS).

De afgelopen tien jaar was De Lucía met semipensioen en trad hij af en toe op. Op 25 februari 2014 was De Lucía op een strand nabij Cancun, Mexico, met zijn familie, toen hij een hartaanval kreeg. Hij overleed onderweg naar het ziekenhuis. De Lucía laat vijf kinderen achter: met zijn eerste vrouw, Casilda Varela, had hij drie kinderen en met zijn tweede vrouw Gabriela Carrasco, had hij er twee. ,

De Lucía heeft flamencomuziek wereldwijd op de kaart gezet. Sommigen muziekkenners spreken zelfs van een tijdperk vóór De Lucía en een tijdperk na zijn opkomst. Bijzonder is dat hij niet eens noten kon lezen. Zijn geboortestad Algericas kondigde na zijn dood twee dagen van rouw aan.