Fight of the Century: Mohammed Ali vs. Joe Frazier

Op 8 maart 1971 vond de langverwachte bokswedstrijd plaats tussen Mohammed Ali (1942) en Joe Frazier (1944-2011), de zogenaamde “Fight of the Century”. In 1964 werd Ali de jongste zwaargewicht wereldkampioen ooit en Frazier won Olympisch goud. Ali won zijn wedstrijden door zijn snelheid, terwijl Frazier bekend stond om zijn stootkracht. Ali moest in 1967 zijn titel opgeven omdat hij de diensplicht had geweigerd. Frazier vocht zijn weg tot de top en won in Alis afwezigheid de titel. Toen de boksers elkaar voor het eerst in de ring tegenkwamen in 1971 waren ze beide nog onverslagen.

Jongste zwaargewicht kampioen ooit

In de jaren ‘60 durfden weinig boksers in de ring te staan met de zwaargewicht bokskampioen Sonny Liston. Boksexperts vreesden dat hij de sport zou verpesten omdat hij niet te verslaan was. Toen de 22-jarige Cassius Clay hem in 1964 versloeg en de jongste zwaargewicht kampioen ooit werd, was de wereld in shock. Volgens de experts had Clay weinig kans, maar door zijn snelheid wist hij Liston uit te putten en diens mokerslagen te ontwijken. Toen de vermoeidheid toesloeg, sloeg ook Clay toe. Voorheen ging een bokswedstrijd om wie het hardst kon slaan en de meeste slagen kon incasseren. Clay introduceerde een nieuwe manier van boksen gebaseerd op snelheid en tactiek.

Smokin’ Joe Frazier

Frazier, die opgroeide in een arm gezin en auto’s stal om rond te komen, droomde ervan de beste bokser ter wereld te worden. Uiteindelijk vond hij een baan in een slachthuis, waar hij in zijn vrije tijd trainde door bevroren stukken vlees als bokszak te gebruiken. De beroemde scene uit de film Rocky – waarin Frazier een kort gastoptreden maakte – is hierop gebaseerd. Fraziers eerste grote succes was toen hij – met een gebroken duim – de gouden medaille won tijdens de Olympische Spelen van 1964. Hij sloot zijn tegenstander op in een hoek van de ring en met een schijnbaar onuitputtelijk uithoudingsvermogen sloeg Smokin’ Joe in op zijn tegenstander. Met name zijn linkse hoek was befaamd. Als kind werd hij een keer achterna gezeten door een reusachtig varken en brak hij zijn linkeram. Frazier kon die arm daarna nooit meer fatsoenlijk strekken, maar dankzij de onnatuurlijke hoek kon hij ongenadig hard slaan.

Mohammad Ali

Clay, bijgenaamd “The Louisville Lip”, stond bekend om zijn provocerende uitspraken binnen en buiten de ring. Zijn tegenstanders probeerde hij te provoceren en boos te maken zodat ze minder geconcenteerd zouden boksen. Buiten de ring tartte hij het gezag van de Amerikaanse overheid en werd hij de vaandeldrager van een opstandige generatie. Als lid van de Nation of Islam, een religieuze en politieke beweging van Afro-Amerikaanse moslims die de superioriteit van het zwarte ras predikte, voelde Clay zich onderdrukt door de blanke, christelijke samenleving in de Verenigde Staten. Om die reden nam hij – net als andere leden – afstand van zijn ‘slavennaam’ en adopteerde hij een nieuwe, islamitische naam: Cassius Clay werd Mohammad Ali.

Dienstplicht ontduiking

In 1967 werd Ali opgeroepen om te vechten in de Vietnamoorlog, maar hij weigerde op basis van religieuze en politieke redenen. Ali werd een voorbeeld voor de Amerikaanse tegencultuur toen hij de dienstplicht weigerde. Hij wilde niet vechten en sterven voor een overheid die de zwarte bevolking onderdrukte. Ali werd aangeklaagd, zijn bokslicentie werd in elke staat ingetrokken en hij verloor zijn wereldtitel. In 1970 werd Ali in hoger beroep toch vrijgesproken, maar gedurende de piekjaren van elke bokser – 25 tot 29 jaar oud – kon Ali niet boksen.

Twee wereldkampioenen

Terwijl wereldkampioen Ali in 1967 werd verbannen uit de ring, vocht Frazier zich tot de top en werd hij de nieuwe wereldkampioen. In 1970 keerde Ali weer terug in de boksring en na enkele wedstrijden daagde hij Frazier uit voor een gevecht om de wereldtitel. Het gevecht werd al snel gedoopt tot de “Fight of the Century” en werd een politiek geladen gevecht. Door Ali’s opstandige karakter en daden werd hij de vertegenwoordiger van de onderdrukte zwarte samenleving, tegenstanders van de Vietnamoorlog en de Amerikaanse tegencultuur in het algemeen. Daartegenover stond Frazier, die zijn hele leven heeft moeten vechten om uit de armoede te ontsnappen en uiteindelijk aan de top van de wereld stond. Hij werd – onvrijwillig – de vertegenwoordiger van hardwerkende arbeiders, voorstanders van de Vietnamoorlog en daarbij ook de Amerikaanse overheid. Het gevecht werd meer dan alleen een strijd om de wereldtitel.

Fight of the Century

Tot en met de elfde ronde ging de strijd vrijwel gelijk op. Ali maakte razendsnelle combinaties en Frazier haalde geregeld uit met zijn beroemde linkse hoek. De wedstrijd werd beslist met name doordat Frazier’s trainer merkte dat Ali soms de neiging had om zijn rechterhand te laten zakken om met meer kracht te kunnen slaan. Frazier kon hier dankbaar gebruik van maken en op het juiste moment met links uithalen. In de elfde ronde zorgde dit ervoor dat Ali op zijn knieen viel. Ali was uitgeput en Frazier domineerde de rest van de wedstrijd. In de laatste, vijftiende ronde raakte Frazier Ali wederom met zijn linkse hoek en Ali viel vlak achterover. Hij stond snel op, maar op dat moment besefte ook Ali dat hij voor het eerst in zijn professionele carriere had verloren. Frazier had zijn wereldtitel met succes verdedigd. Na de wedstijd werd Ali meteen naar het ziekenhuis gebracht om zijn opgezwollen rechterkaak – waar Frazier genadeloos op insloeg met zijn linkse hoek – te laten nakijken. Frazier zelf moest in de weken erna geregeld naar het ziekenhuis voor controle.

Bittere rivaliteit

Ali stond bekend om het provoceren van zijn tegenstanders om ze zo boos te krijgen dat ze minder geconcentreerd in de ring zouden staan. Zo noemde hij Frazier lelijk, een gorilla en een Oom Tom. Frazier haatte Ali hierdoor. Na hun eerste gevecht zouden ze nog twee maal tegenover elkaar staan en elke keer stond de rivaliteit centraal. Beide boksers wilden koste wat kost van elkaar winnen. Het is mede dankzij hun rivaliteit dat beide boksers beroemd zijn geworden. Pas in 2001 betuigde Ali zijn spijt over de wijze waarop hij Frazier behandelde in het heetst van de strijd.

Gepensioneerde boksers

In 1973 verloor Frazier zijn titel en drie jaar later ging hij met pensioen. Hij trainde nog enkele boksers, waaronder zijn zoon en dochter. In 2011 overleed hij aan lever kanker. Ali herwon na het verlies tegen Frazier de wereldtitel in 1974 van George Foreman, maar langzamerhand verloor Ali zijn snelheid en ging zijn fysieke gezondheid achteruit. In 1981 stopte hij definitief met boksen en drie jaar later werd Parkinson bij hem geconstateerd.