Geschiedenis van het Amerikaanse drugsbeleid
Nadat sinds één januari het recreatief cannabisgebruik in de staten Colorado en Washington werd toegestaan, wordt nu zelfs in de New York Times geadverteerd met een cannabisadvertentie. Sinds het begin van de twintigste eeuw kennen de Verenigde Staten al behoorlijk strenge regels wat betreft gebruik en verkoop van drugs.
Opium
Voor de drooglegging in 1919 bestond in de VS nog een vrij ruim drugsbeleid. Een verbod op geestverruimende middelen was nog nauwelijks aan de orde. Veel Westerse landen probeerden bovendien een graantje mee te pikken aan de handel in opium. In de achttiende en negentiende eeuw was opium een veelgebruikt middel tegen een uiteenlopende variatie aan ziekten, zoals diarree en astma. Opium was zelfs een oorzaak voor de Britten om oorlog te voeren met China om tot meer afzet van het product te komen. Dit resulteerde in de zogenoemde opiumoorlogen, die tussen 1839 en 1860 plaatsvonden. De Amerikanen zagen de vernedering die China onderging na het verliezen van deze oorlogen niet als een probleem, maar wilde daar zelf ook aan meeprofiteren, door zelf ook een verdrag met de Chinezen af te dwingen om opium te verkopen.
Drooglegging
Het idee dat geestverruimende middelen misschien wel een gevaar voor de samenleving konden vormen, kwam pas in de tweede helft van de negentiende eeuw naar boven drijven. Hierbij ging het vooral om alcohol. Alcohol bleek immers voor steeds grotere problemen te zorgen onder de lagere klassen. Vanaf de oprichting van de Prohibition Party in 1869, die streefde naar een algeheel verbod op consumptie van alcoholische dranken, groeide in de VS de lobby om alcohol te verbieden gestaag. In 1919 werd dan ook het 18e amendement van kracht, waarin de verkoop, consumptie en import van alcohol in de hele Verenigde Staten verboden werd. Het was voornamelijk het goede lobbywerk van de partij dat ervoor had gezorgd dat het amendement werd ingesteld. De meeste Amerikanen waren namelijk opgelucht toen het 21e amendement er in 1933 voor zorgde dat het verbod op consumptie van alcohol kwam te vervallen.
The War on Drugs
Na de Tweede Wereldoorlog, toen het gebruik van andere verdovende middelen dan alcohol alsmaar toenam, richtten Amerikaanse regeringsleiders hun peilen steeds meer op de bestrijding van het gebruik van marihuana en cocaïne. Hoewel al in 1914 een verbod op cocaïne werd ingevoerd en in 1937 verdere restricties werden ingesteld voor het gebruik van marihuana, kwam de daadwerkelijke ‘War on drugs’ pas op gang in 1971. In dat jaar kwam een rapport naar buiten over het groeiende gebruik van heroïne door in Vietnam gelegerde militairen. President Nixon verklaarde daarop drugsgebruik als ‘public enemy number one’. Sinds de jaren tachtig werden ook de CIA en het leger steeds meer betrokken bij campagnes om actiever drugs te bestrijden. Daarbij werd ook de samenwerking gezocht met Zuid-Amerikaanse landen, zoals Colombia en Mexico, om het probleem ‘bij de bron’ aan te pakken. De invasie van Panama in 1989 en de berechting van de Panamese generaal Manuel Noriega, die het toestond dat cocaïne door Panama werd vervoerd, was daar onderdeel van.
Toekomstverwachting
Ondanks dat het drugsbeleid de laatste jaren wat is versoepeld en mensen in twee staten legaal wiet mogen roken, is de kans niet groot dat dit snel in alle staten het geval zal zijn. Legalisering van wietteelt blijkt te zorgen voor een steeds grotere groep mensen die op de eerste hulp belanden vanwege een overdosis. Bovendien ging het bij de advertentie in de New York Times enkel om het medische gebruik van het middel.
