Ontstaan van Saoedi-Arabië tussen 1902 en 1932

Prinses Meshael Alayban van Saoedi-Arabië is op 10 juli 2013 in Los Angeles gearresteerd wegens uitbuiting van een Keniaanse bediende. Ze is één van de vele vrouwen van Abdulrahman bin Abdulaziz uit de familie Saud die vanaf 1744 met tussenpozen regeert over het land. Het huidige Saoedi-Arabië is tot stand gekomen onder leiding van Abdulaziz Ibn Saud, die in 1902 delen van het Arabische schiereiland veroverde.

Aan het begin van de 20e eeuw had het Ottomaanse Rijk de macht op het Arabische schiereiland nog in handen. De Hejaz, de belangrijke kuststrook langs de Rode Zee met de steden Jeddah, Mekka en Medina, werd weliswaar bestuurd door de Sjarief van Mekka, maar de Ottomanen wisten op de achtergrond hun invloed te behouden. Lang lukte hen dat echter niet.

De Al-Saud familie keert terug

Vanaf 1744 regeerde de Al-Saud familie al over Saoedi-Arabië, toen bekend als de Eerste Saoedische Staat. Tussen 1818 en 1824 hadden de Ottomanen nog kort de macht, voordat de Saudi’s de orde herstelden en de Tweede Saoedische Staat oprichtten. In 1891 grepen de Al-Rashid, afkomstig uit de noordelijke stad Ha’il, de macht en werden de Saudi’s verbannen naar Koeweit. Abdulaziz Ibn Saud, de zoon van de voormalige koning, hoopte het voormalige rijk van zijn familie te herstellen. Op 15 januari 1902 viel hij met slechts 15 strijders de stad Riyad aan. Via palmbomen klommen zij over de muren van de residentie van gouverneur Aljan. De verassingsaanval leidde tot Aljan’s dood en Ibn Saud werd door de bevolking onthaald als de nieuwe leider.

Strijd tegen de Al-Rashid en de Ottomanen

De bevolking van Riyad was vooral enthousiast, omdat de Saud familie het Wahhabisme aanhing. Dit was een conservatieve stroming binnen de Islam, die ook in Riyad veel aanhangers kende. Ibn Saud wist zich daardoor verzekerd van een stabiele basis in het midden van het land. De Al-Rashid waren echter nog lang niet verslagen, zeker niet toen zij hulp kregen van de Ottomanen. Langzaam maar zeker wist Ibn Saud steeds meer van het Arabische schiereiland te veroveren, waarbij hij vanaf 1905 zelfs de Ottomaanse soevereiniteit accepteerde om zijn eigen positie te verstevigen. Toch wilde Ibn Saud uiteindelijk de macht voor zichzelf, en probeerde ook de Britten te beïnvloeden om de Ottomanen en de Al-Rashid te verdrijven. Dat lukte hem tijdens de Eerste Wereldoorlog, waarin de Britten streden tegen het Ottomaanse Rijk.

Saoedi-Arabië wordt erkend

De Britten spraken met Ibn Saud af dat hij de Hejaz met rust zou laten in ruil voor erkenning van zijn rijk in het midden van het schiereiland en financiële ondersteuning. Bij een conferentie in 1923 hoopten de Britten de onrust in de regio definitief op te lossen, maar de aankondiging dat zij de geldkraan dicht zouden draaien bracht het tegenovergestelde teweeg. Ibn Saud viel met zijn leger de Hejaz aan en veroverde het gebied zonder veel weerstand van de Britten. Die hadden namelijk de Sjarief van Mekka, Hussein, lang gesteund, maar Hussein had ondertussen zijn steun onder het volk verloren. Voor de Britten was er daardoor weinig reden meer om Ibn Saud tegen te werken. In 1927 erkenden de Britten de onafhankelijkheid van beide gebieden onder leiding van Ibn Saud. De Hejaz en de Najd, het gebied rond Riyad, werden op 12 september 1932 samengevoegd tot het Koninkrijk van Saoedi-Arabië, dat ook internationale erkenning kreeg.

Olie en rijkdom

In 1938 ontdekte het land de eerste olievelden. Door de enorme inkomsten uit de olieverkoop volgde een periode van rijkdom en snelle modernisering van Saoedi-Arabië. De tientallen nakomelingen van de in 1953 overleden Ibn Saud leven dan ook in weelde. Prinses Meshael Alayban, één van de vele vrouwen van prins Abdulrahman bin Abdulaziz, een zoon van Ibn Saud, is nu gearresteerd wegens het uitbuiten van een Keniaanse bediende, die elke dag zestien uur moest werken voor een loon van 220 dollar per maand.

Afbeelding:

• The royal visit of King Saud bin AbdulAziz Al Saud of the Kingdom of Saudi Arabia and King Hussain of the Hashemite Kingdom of Jordan to the Holy City of Jerusalem in 1953: Elwarya [CC BY-SA 3.0], via Wikimedia Commons