Opening van de nieuwe St. Paul’s kathedraal in Londen

De kathedraal van St. Paul in Londen is een icoon van het christendom en speelt een belangrijke rol in het maatschappelijke leven van de Londenaren. Het gebouw kent een viertal voorgangers op dezelfde plek en is een ontwerp van architect Christopher Wren. Op 2 december 1697 werd het koor geopend en de eerste dienst gehouden.

De voorgangers van St. Paul

De eerste christelijke kathedraal werd gebouwd op de plek van de huidige St. Paul’s, op het hoogste punt van de stad. De kerk was de zetel (Latijn cathedra) van bisschop Mellitus. Dit houten gebouw brandde af in 675 en werd tien jaar later opnieuw opgebouwd. Het werd echter in 962 alweer vernietigd door de Vikingen. Een nieuw, stenen gebouw kwam ervoor in de plaats.

Een nieuwe brand in 1087 maakte dat er weer een nieuw gebouw moest komen. Deze keer namen de Normandiërs, die in die tijd Engeland hadden veroverd, het initiatief tot de bouw van de grootste kathedraal ter wereld. De kerk was voltooid in 1240, maar werd later uitgebreid, waardoor het gebouw pas in 1300 kon worden ingewijd.

Christopher Wren

In de tweede helft van de zeventiende eeuw zou de kathedraal gerestaureerd worden. De architect en astronoom Sir Christopher Wren werd hierbij betrokken. Echter, door de Grote Brand van Londen in 1666 werd het gebouw vernietigd. Dit was niet louter een treurige gebeurtenis. Door de brand was er in Londen de mogelijkheid ontstaan om de stad opnieuw op te bouwen, passend bij de groeiende wereldmacht die Engeland steeds meer vergaarde. Wren was er snel bij met zijn ontwerp voor een nieuwe kathedraal. Zijn eerste ontwerpen werden afgekeurd, omdat ze als ‘ongebruikelijk’ werden beschouwd. In 1675 werd zijn derde plan goedgekeurd en kon begonnen worden met de bouw.

De opening en de eerste dienst

Tijdens de bouw werd op 2 december 1697 een gedeelte van de kerk, het koor, alvast geopend. Deze ruimte was bedoeld voor de belangrijkste liturgische vieringen. De dienst stond in het teken van de viering van de vrede tussen Engeland en Frankrijk, die daarvoor in een staat van oorlog hadden verkeerd.

Na de dienst gingen de bouwwerkzaamheden verder. Het gebouw werd voltooid tijdens het leven van de architect, een unicum voor een kathedraal van die omvang. De laatste steen werd in 1708 gelegd door de zoon van de architect, Christopher Wren junior. In 1710 was het gebouw volledig voltooid. Sir Christopher Wren overleed in 1723 en werd in zijn eigen kathedraal begraven.

Latere vieringen en begrafenissen

Wren is niet de enige die een eregraf kreeg in de kathedraal. Zo werd in 1806 de beroemde admiraal Lord Nelson in de kerk begraven, nadat hij was gesneuveld in de Strijd bij Trafalgar. In 1852 zagen een miljoen mensen de begrafenisstoet van de hertog van Wellington, Arthur Wellesley, in de kerk. In de twintigste eeuw zijn er nog twee politici geëerd met een uitgebreide begrafenisdienst. Dat gold in 1965 voor Winston Churchill en in 2013 voor Margaret Thatcher.

Er zijn ook beroemde vieringen met een levendiger karakter gehouden. Zo vierde koningin Victoria haar diamanten jubileum in 1897. Koningin Elizabeth II vierde zowel haar zilveren als haar gouden jubileum. Hoewel de meeste koninklijke huwelijken worden voltrokken in Westminster Abbey, vond de trouwerij van prins Charles en Diana plaats in St. Paul’s kathedraal. St. Paul’s blijft daardoor een belangrijke rol spelen in het maatschappelijke leven van de Londenaren.