President Giorgio Napolitano: de minst communistische communist van Italië

Over de toekomst van de Italiaanse president Giorgio Napolitano wordt hevig gediscussieerd. Vorige maand werd bericht dat de 89 jarige president na dit jaar zou aftreden, maar zelf zei hij vandaag nog geen besluit te hebben genomen. Napolitano is niet alleen de oudste president van Europa, hij is ook de langstzittende president die Italië ooit had.

Jonge jaren en verzet

Giorgio Napolitano werd op 29 juni 1925 in Napels geboren. Hij was erg geïnteresseerd in theater. Hij droomde ervan acteur te worden. Die droom heeft hij echter nooit waargemaakt.

In de Tweede Wereldoorlog kwam hij op de universiteit van Napels in aanraking met een groep jonge antifascisten, met wie hij bevriend raakte. Met deze groep ondernam hij verschillende verzetsacties tegen de Duitsers en het regime van Mussolini.

Italiaanse Communistische partij

In 1945 werd Napolitano lid van de Italiaanse Communistische partij, waarin hij belangrijke functies verwierf en snel naam maakte. Na de val van het IJzeren Gordijn viel de partij uiteen en in 1991 werd de naam veranderd in Democratisch Links. Napolitano bleef echter lid van de partij. In 1953 werd hij voor het eerst verkozen voor de Kamer van Afgevaardigden als vertegenwoordiger van Napels en in deze functie bleef hij tot 1996. Napolitano hield zich voornamelijk bezig met Europese politiek en internationale vraagstukken. Zijn politiek was erg hervormingsgericht en hij probeerde zijn partij te integreren in het grotere Europese socialisme. De krant La Stampa omschreef hem dan ook als de ‘minst communistische communist die de partij ooit heeft gekend’.

Prijzen

In 1992 werd Giorgio Napolitano benoemd tot President van de Kamer van Afgevaardigden, een functie die hij vervulde tot 1994. Daarnaast was hij vanaf 1989 actief in het Europese Parlement. Voor zijn inzet voor de parlementaire democratie en zijn bijdrage aan de integratie van Italiaans Links in het grotere Europees socialisme kreeg hij in 1997 de Leibniz-Ring International Award uitgereikt. Ook werd hij op 23 september 2005 benoemd tot senator voor het leven door de toenmalige president Carlo Azeglio Ciampi. Naast zijn actieve politieke carrière schreef Napolitano ook veel boeken over onderwerpen als Zuid-Italië en het socialisme.

President van Italië

Op 10 mei 2006 werd Napolitano verkozen tot 11de president van Italië. Hij kreeg de moeilijke taak de Italiaanse politiek te verenigen en de economie uit het slop te halen. In zijn eerste termijn had hij eerst te maken met de centrumlinkse regering van Romano Prodi en vervolgens met de centrumrechtse regering van Silvio Berlusconi. In november 2011, toen Silvio Berlusconi terugtrad als ministerpresident, dwong de financiële en economische crisis in Italië Napolitano tot het aanstellen van een technocratische regering. Deze regering werd in de volksmond vaak de ‘regering van de president’ genoemd. In 2013 werd het presidentschap van Napolitano verlengd omdat er geen regering gevormd kon worden. Omdat zijn presidentschap zo breed werd gedragen, slaagde Napolitano erin een grote coalitie te vormen.