Probleemkind van president Grover Cleveland

“Ma, ma, waar is mijn pa?” Een vrij simpel en onschuldig rijmpje, maar toch kostte het de Democratische presidentskandidaat Grover Cleveland in 1884 bijna de politieke kop. Zijn Republikeinse tegenstanders beschuldigden hem namelijk van het verwekken en vervolgens ‘verstoppen’ van een bastaardkind, iets wat er bij de brave en godsgetrouwe Amerikanen natuurlijk absoluut niet in ging. Of toch wel?

De aanloop naar de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 1884 was vrij soepel verlopen voor de Democraten. Hun eigen kandidaat, de gouverneur van New York Grover Cleveland, had zich vrij eenvoudig staande gehouden in de campagne, terwijl zijn Republikeinse tegenstander, Senator James G. Blaine, voortdurend worstelde met zijn verleden. Blaine was enkele jaren daarvoor namelijk beschuldigd van het verrichten van bepaalde politieke diensten in ruil voor geld, een blamage waar de Democraten hem maar al te graag aan herinnerden. Niets leek de verkiezingsoverwinning van Cleveland dan ook in de weg te staan, tot een schokkende publicatie van de Evening Telegraph op 21 juli 1884.

Bastaardkind

Grover Cleveland – de man die zijn hele verkiezingscampagne had opgebouwd rondom zijn imago als ‘betrouwbaar en integer politicus’ – bleek zelf ook een groot geheim uit zijn verleden mee te dragen. Op basis van enkele getuigenissen kwam de Evening Telegraph namelijk tot de conclusie dat de presidentskandidaat in 1774 een bastaardzoon had verwekt bij een ongetrouwde vrouw genaamd Maria Halpin. Vrij snel na de geboorte was de vrouw echter opgenomen in een gesticht en moest het kind noodgedwongen naar een pleeggezin. De jongen had nog wel de achternaam ‘Cleveland’ meegekregen, maar zijn biologische vader had hij naar verluidt nooit gezien.

Spindoctors

Het verhaal sloeg bij veel Amerikanen in als een bom, maar de Democratische spindoctors gingen al snel aan de slag. Maria Halpin was namelijk nogal liberaal en vrijgevig omgesprongen met haar eigen lichaam en had – naast één onfortuinlijke nacht met Grover Cleveland – ook het bed gedeeld met vele anderen, waaronder een aantal van Cleveland´s vooraanstaande – en nog belangrijker: getrouwde – vrienden en zakenpartners. In een poging hun reputatie te beschermen had Cleveland zich daarom toentertijd opgeworpen als de vader van het kind, zonder ook daadwerkelijk zeker te weten dat de bastaard van hem was. Hij had het kind een achternaam gegeven, ervoor gezorgd dat het in een goed gezin terechtkwam en zich ervan verzekerd dat de moeder van het kind de hulp kreeg die zij ´nodig had´. Al met al had Cleveland de situatie dus uiterst netjes en integer afgehandeld, aldus de versie van de Democraten.

‘Grover the Good’

Grover Cleveland

De zichzelf opofferende ‘Grover the Good’ viel echter al snel door de mand toen een tweede persoon de media zocht: het slachtoffer, Maria Halpin. Ze gaf aan dat het ware verhaal eigenlijk ‘te weerzinwekkend voor woorden [was] wat betreft de daden van Cleveland’, maar dit weerhield haar er niet van toch enkele sappige details prijs te geven. Zo had de presidentskandidaat haar al maandenlang achterna gezeten en was de intimiteit op de bewuste avond van de verwekking niet met wederzijdse instemming geweest. Na afloop van de daad had Cleveland Halpin bovendien opgedragen om alles wat er voorgevallen was nooit naar buiten te brengen, want anders zou hij haar leven ‘ruïneren’.

Zwangerschap

De grootste schrik van allemaal kreeg Halpin echter pas enkele weken later, toen bleek dat het presidentiële bezoek had geresulteerd in een zwangerschap. In alle paniek nam ze contact op met Grover Cleveland, die besloot geen halve maatregelen te nemen. Op zijn aandringen werd de moeder van zijn kind na de bevalling per direct opgenomen in een gesticht, ondanks dat doktoren daar al snel vaststelden dat er niets mis was met haar. Toen Halpin enige tijd later vrij kwam bleek haar kind echter verdwenen: opgegeven ter adoptie. Maria nam een advocaat in de arm en probeerde Cleveland nog aan te klagen voor ontvoering, maar die rechtszaak resulteerde slechts in een schadevergoeding van 500 dollar.

Verkiezingsoverwinning

Na het uitkomen van Maria’s versie van het verhaal kelderde Cleveland in de peilingen. Enkele politieke analisten achtten hem zelfs al volledig kansloos voor de eindoverwinning, maar zij hadden natuurlijk geen rekening gehouden met de onkunde van Clevelands tegenstanders. In de laatste week voor de verkiezingen joeg het Republikeinse kamp namelijk alle katholieke stemmers tegen zich in het harnas door ‘Romanisme’ gelijk te stellen aan ‘Rum en Rebellie’, met als gevolg dat Cleveland met een nipte marge alsnog het Amerikaanse presidentschap binnen wist te slepen. Een aantal creatieve Democraten bedacht vervolgens een nieuwe variant op het Republikeinse pestrijmpje: ‘Ma, ma, waar is mijn pa? Die zit in het Witte Huis, ha ha!’.