Voorlopige onafhankelijkheid van Mozambique
FRELIMO begon een guerrillastrijd tegen de Portugezen en sinds 1964 controleerden zij het noorden van het land. De beweging ontving zowel de steun van de westerse wereld als van de Sovjet-Unie. Na een hevige strijd bereikten ze tien jaar later wat ze wilden met het verdrag van Lusaka op 7 september 1974: een onafhankelijke staat Mozambique.
Na de Tweede Wereldoorlog werden steeds meer Afrikaanse landen onafhankelijk ten opzichte van hun vroegere Europese overheersers. De Portugese regering onder leiding van António de Oliveira Salazar hernoemde alle oude Portugese kolonies, zoals Mozambique, overzeese provincies. Bovendien stond hij emigratie van Portugezen toe naar die provincies. Zodoende woonden er in 1973 300.000 Portugezen in Mozambique. Niet iedereen was het eens met deze gang van zaken en er ontstond een onafhankelijkheidsbeweging. In 1962 vormden verschillende onafhankelijke groepen FRELIMO (vertaald: Front voor de bevrijding van Mozambique). Zij voerden vanaf september 1964 een gewapende campagne tegen het koloniale bewind. De oorlog duurde tien jaar.
In 1974 werd in Portugal de regering van Salazar afgezet, de Anjerrevolutie. De Portugezen die woonden in Mozambique verlieten het gebied van de één op de andere dag. Mozambique kreeg hierna ook onafhankelijkheid. In het Lusaka-akkoord werd de macht overgedragen aan FRELIMO. De onafhankelijke Republiek Mozambique werd uitgeroepen op 25 juni 1975. Iets meer dan twee maanden later, op 7 september, werd het officiële onafhankelijkheidsverdrag getekend tussen FRELIMO en de Portugese overheid: het verdrag van Lusaka. Er werd een transitie periode ingesteld, waarna Mozambique volledige onafhankelijkheid zou verkrijgen op 25 juni 1975. Op 7 september wordt er groot feest gevierd in Mozambique. Het wordt gezien als ‘de dag van de overwinning’.
