Iedereen naar de stembus

In 1922 werden er voor het eerst verkiezingen gehouden zoals wij die vandaag de dag in Nederland kennen. Zo mochten vrouwen dankzij een wetsvoorstel van Henri Marchant voor het eerst naar de stembus, en werden er een hoop kleine partijen opgericht. Ook werd er in dit jaar voor het eerst gebruik gemaakt van een kiesdrempel van 75%. Dit hield in dat partijen die meededen een minimaal aantal stemmen nodig had om in de tweede kamer te kunnen.

Nieuwe partijen doen mee

Partijen als de Rapaille Partij en de Kunstenaarspartij besloten mee te doen aan deze verkiezingen, maar mede dankzij de nieuw ingevoerde kiesdrempel bleven er na de verkiezingen weinig nieuwe partijen over. De Staatkundig Gereformeerde Partij (SGP) deed het voor een in 1918 opgerichte partij redelijk goed, want zij kwamen uit op één zetel.

Profiteren van de kiesdrempel

De conservatieven profiteerden in tegenstelling tot de nieuwe partijen wel van de kiesdrempel. De Rooms-Katholieken waren de grootste en gingen van 30 naar 32 zetels, op een afstandje gevolgd door de Anti Revolutionaire Partij (ARP) met 19 zetels en de Christelijk-Historische Unie (CHU) met 15 zetels.

Vrouwelijke revolutie blijft uit

Hoewel het wetsvoorstel van Henri Marchant uit 1919 ervoor zorgde dat vrouwen mochten stemmen, bleven grote verschuivingen uit. De uitslag van de verkiezingen in 1922 verschilde niet bijzonder veel van die ervoor. Dit terwijl er campagnes waren gevoerd om vrouwen te informeren hoe ze moesten stemmen en er zelfs cursussen werden gegeven om duidelijk te maken hoe het stembiljet moest worden ingevuld. Zinloos was dit alles echter niet, want waar er in 1918 nog maar één vrouw in de kamer zat, waren vrouwen na de verkiezingen van 1922 in bijna iedere partij vertegenwoordigd. Alleen streng christelijke partijen als de ARP en de SGP waren hiertegen.