6 onvergetelijke protestsongs uit de jaren ‘60

De bekende Nederlandse protestzanger Armand is overleden. Armand is 69 jaar geworden. Recentelijk werkte hij nog samen met de band The Kik, maar hij is vooral bekend van het nummer ‘Ben ik te min’. Armand was niet de enige bekende protestzanger die predikte voor vrede en gelijkheid.

1. Armand – Ben ik te min

Armand werd geboren op 10 april 1946, te Eindhoven, en droeg de naam Herman George van Loenhout. Het in 1966 uitgebrachte nummer ‘Ben ik te min’ betekende zijn grote doorbraak. Het nummer ging over gelijkheid. In 1967 stond zijn nummer in de Top40. De oorspronkelijke titel was ‘Ben ik een beest’, maar omdat zijn moeder klaagde dat hij niet ‘eens een fatsoenlijke tekst kon schrijven’ werd dit veranderd. Het lied bleef 14 weken in de hitlijsten staan. Armand werd de nieuwe Bob Dylan genoemd, maar behaalde naast het nummer ‘Blommen, kinders’ geen grote muzikale successen meer. Hij was alsnog een bekend figuur in Nederland met zijn opvallende verschijning en herkenbare rode haren. Voor zijn drugsgebruik schaamde hij zich niet: “Als het kan hasj. De wiet die in coffeeshops te koop is, zit nog vol bladgroen (…). Al die soepgroenten die erbij hangen, moet je niet willen roken.” https://www.youtube.com/watch?v=Xp4CPuMOMAI

2. Country Joe and the Fish – I-Feel-Like-I’m-Fixin’-To-Die-Rag

Joe McDonald zag het levenslicht in 1942 en werd door zijn communistische ouders vernoemd naar Joseph Stalin. Eind 1965 bracht McDonald de band bij elkaar, waarna het psychedelische debuutalbum ‘Electric Music for the Mind and Body’ uitkwam in 1967. Eén van de meest memorabele optredens was op Woodstock in augustus 1969, waar ruim een half miljoen fans aanwezig waren. Ze zongen het nummer ‘I-Feel-Like-I’m-Fixin’-To-die-Rag’ maar begonnen eerst met de vertrouwde ‘Fish Cheer’. Deze spelde gewoonlijk het woord ‘Fish’, maar op Woodstock ontstond er een andere variant.

Give me an F, give me a U… (…) What’s that spelled?!

  McDonald vertelde later: “And the audience loved it.” De band viel kort na Woodstock uit elkaar maar lieten een muzikale erfenis achter mede door hun optreden op Woodstock. https://www.youtube.com/watch?v=3W7-ngmO_p8

3. Jimi Hendrix – Star Spangled Banner

Hendrix is in 1942 geboren in Seattle als James Marshall Hendrix. Op 15-jarige leeftijd hield hij voor het eerst een akoestische gitaar vast. Het jaar daarna kreeg hij van zijn vader zijn eerste elektrische gitaar. Hendrix kon geen noot lezen of schrijven. In 1961 diende hij bij de paratroepers in het Amerikaanse leger, maar liep een verwonding op waardoor hij besloot van zijn muziek zijn werk te maken. In 1966 vormde hij een nieuwe band: The Jimi Hendrix Experience. ‘Hey Joe’ kwam uit in 1967 en was gelijk een hit. Jimi speelde onder andere het nummer ‘Star Spangled Banner’, het Amerikaanse volkslied, op Woodstock. Hij speelde het volkslied echter op vervormde en psychedelische wijze, waarbij hij het vuren van geweren en bommen imiteerde. Dit was zijn manier om zijn kritiek op de oorlog te uiten. De muzieklegende overleed in 1970 aan een overdosis slaappillen. https://www.youtube.com/watch?v=sjzZh6-h9fM

4. Barry McGuire – Eve of Destruction

Barry McGuire werd geboren in 1935, te Oklahoma. Hij werkte vanaf 14-jarige leeftijd, eerst op vissersboten en daarna besloot hij op zijn 16e bij de marine te gaan door te liegen over zijn leeftijd. Hij verliet de marine na 10 maanden door zijn geboortecertificaat te laten zien. In 1960 was hij in het bezit van zijn eerste gitaar en begon met zingen. McGuire werkte samen met verschillende bandjes en artiesten zoals de Christys. In ’65 verliet hij hen en bracht in hetzelfde jaar ‘Eve of Destruction’ uit. Het nummer stond in de eerste week als in de hitlijsten. Hierna scoorde McGuire geen vergelijkbare grote hits meer. ‘Eve of Destruction’ werd geschreven door liedjesschrijver P.F. Sloan. Sloan werd beïnvloed door de moordaanslag op president J.F. Kennedy in 1963. Het nummer ging over de Apocalyps, de frustraties over de Koude Oorlog en over de Vietnamoorlog. De zin: “You’re old enough to kill but for votin’, you don’t believe in war, but what’s that gun you’re totin’.” Zorgde voor het begin van een debat over stemrecht omdat Amerikanen onder de 21 jaar niet mochten stemmen, maar wel vanaf hun 18e het leger in konden.

5. Boudewijn de Groot – Meneer de president

Boudewijn de Groot is geboren in 1944, in een Japans interneringskamp in Batavië, Nederlands-Indië. In mei 1946 vertrok de familie de Groot weer naar Nederland, waarna ze eerst in Haarlem en daarna in Heemstede woonden. Op zijn 17e leerde hij gitaar spelen en zong op schoolavonden liedjes van de Belgische zanger Jacques Brel. Zijn muziek was niet heel populair totdat het nummer ‘Een meisje van zestien’ uitkwam. Vervolgens werd er een LP gemaakt, met onder andere het nummer ‘Meneer de president’. De hit werd in 1966 op single uitgebracht en was een betoog tegen de Vietnamoorlog en specifiek tegen het beleid van de Amerikaanse president Johnson. Zijn eerstvolgende succesvolle nummer zou het ‘Land van Maas en Waal’ zijn, deze werd ook in 1966 uitgebracht. https://www.youtube.com/watch?v=zxYXLcy6WP8

6. Bob Dylan – The Times They Are A Changin’

Bob Dylan, geboren in 1941 te Minnesota, heet eigenlijk Robert Allen Zimmerman. Tijdens zijn studietijd nam hij de artiestennaam ‘Bob Dylan’ aan, hij trad destijds op en zong folk en country. In 1960 verhuisde hij naar New York, waarna hij in ’61 een platencontract binnensleepte. Het album ‘The Freewheelin’ Bob Dylan’ in 1963 was een groot succes en bevatte ook het nummer ‘Blowin’ in the Wind’. Het protestlied ‘The Times They Are A Changin’ kwam uit in ’64 waarin hij een zijn onvrede over de autoriteiten uit de doeken deed: “Come senators, congressmen. Please heed the call. (…) The battle outside ragin’, will soon shake your windows and rattle your walls.” Na 1964 trad Bob Dylan zo’n 200 keer per jaar op. Hij experimenteerde met zijn muziek en werkt tegenwoordig nog steeds samen met veel verschillende artiesten. In 2008 won Dylan de Pulitzer prijs omdat hij zo’n impact had gehad op de popmuziek en de Amerikaanse cultuur ‘marked by lyrical compositions of extraordinary poetic power’.