Het angstaanjagende 18e-eeuwse Monster van Londen
In het laatste decennia van de 18e eeuw heerste er grote paniek in de Britse hoofdstad Londen. Aantrekkelijke jongedames durfden niet langer alleen over straat uit angst voor het ‘Monster van Londen’, een oudere man met een ‘weerzinwekkend’ uiterlijk die er schijnbaar plezier aan beleefde om vrouwen in hun achterwerk te steken. De angst die deze man veroorzaakte – de zogeheten ‘Monster Mania’ – resulteerde uiteindelijk in een aantal van de meest opmerkelijke verhalen uit de Londense geschiedenis.
Ruim tweehonderd jaar geleden was er op de straten van Londen geen tekort aan gruwelijke schouwspelen. Een populaire vorm van vermaak vormde de zogeheten ‘rattenkuilen’, waar men een gokje kon wagen op het aantal ratten dat een hond binnen een bepaalde tijd kon doden. Na afloop doken de toeschouwers vervolgens de pub in om te genieten van een potje ‘badger-baiting’, waarbij een - met zijn staart aan de grond vastgespijkerde - das het op mocht nemen tegen enkele agressieve honden. De kranten stonden ondertussen bol van de vreemde dingen die Londenaren zichzelf aandeden. Zo werd er onder meer bericht over een man die een levende kat had opgegeten en een ander die zijn eigen hand had afgehakt omdat hij ‘geen zin meer had om te werken’.
The London Monster
In het Londen van de achttiende eeuw waren opmerkelijke verhalen dus allesbehalve zeldzaam. Toch wist één geheimzinnig persoon ruim twee jaar lang vrijwel alle media-aandacht naar zich toe trekken. De eerste berichten over het ‘Monster van Londen’ verschenen rond 1788 en waren voornamelijk afkomstig van jonge vrouwen uit rijke families. Volgens deze getuigenissen ging het om een lange blanke man met een fors postuur. In eerste instantie achtervolgde hij zijn slachtoffers op gepaste afstand en riep hij hen alleen wat scheldwoorden toe, maar zodra de vrouwen alleen waren snelde hij toe en stak hij hen met een mes of een naald. Het meest opmerkelijke daarbij was zijn beoogde doelwit: alle vrouwen werden in hun dijen of billen geprikt.
Monster Mania
Al vrij snel nadat de eerste berichten over de aanvallen in de kranten verschenen begon de ‘Monster Mania’ een eigen leven te leiden. Zo beweerden sommigen dat de aanvaller altijd twee messen aan zijn knieën bevestigde zodat hij gemakkelijk voorbijgangers en eventuele achtervolgers zou kunnen verwonden. Een ander verhaal stelde dat het Monster vrouwen naar zich toe lokte door hen aan een boeket van nepbloemen te laten ruiken, waaruit vervolgens een mes tevoorschijn kwam dat het slachtoffer in het gezicht stak. Het gevolg van al deze verhalen was dat niemand zich meer veilig voelde in Londen. Vrouwen durfden niet langer alleen over straat en verstopten voor het verlaten van hun huis een aantal koperen potten en pannen onder hun jurk als bescherming tegen een steekpartij.
Mannen hadden het ondertussen niet makkelijker, want iedere keer als zij op straat een vrouw benaderden werden zij aangezien voor een messendragende maniak. Na enkele maanden waren een aantal van hen het zelfs zo beu dat ze de ‘No Monster Club’ oprichtten. Leden van deze vereniging droegen in het openbaar een speciale badge om aan te tonen dat zij niet het Monster waren. De enigen die wel profiteerden van de Monster Mania waren de zakkenrollers. Nadat zij iemand hadden beroofd van zijn waardevolle spullen riepen zij heel hard ‘Hij is het Monster’ en wezen vervolgens naar hun slachtoffer, waarna zijzelf gemakkelijk weg konden komen in de chaos.
Beloning
Door al deze omstandigheden was de druk op de Londense politie groot om de dader snel te pakken, maar zij hadden het uitermate lastig. Het verhaal deed namelijk de ronde dat het Monster het alleen had voorzien op aantrekkelijke vrouwen, met als gevolg dat een aantal dames simpelweg een aanval verzonnen om zo de aandacht op zichzelf te vestigen. Binnen twee jaar kwamen er meer dan vijftig verschillende aangiftes binnen, maar vrijwel ieder slachtoffer gaf een compleet andere omschrijving van de dader. In een poging het politieonderzoek verder te helpen besloot de Britse filantroop John Julius Angerstein daarom een beloning van 100 pond uit te loven voor de gouden tip die zou leiden tot de arrestatie van het Monster van Londen.
Rhynwick Williams
Op 13 juni 1790 kwam er schot in de zaak toen Anne Porter, één van de slachtoffers die een aangifte had ingediend, beweerde haar aanvaller op straat herkend te hebben. De man, een 23-jarige werkeloze genaamd Rhynwick Williams, riep luidkeels dat hij onschuldig was, maar werd toch gearresteerd. Bij zijn verhoor gaf Williams toe dat hij Porter ooit romantisch benaderd had, maar bleek hij tevens een solide alibi te hebben voor een aantal van de andere aanvallen. Desalniettemin werd hij officieel in beschuldiging gesteld en kwam het tot een rechtszaak.
Gedurende het proces werd al snel duidelijk dat er aan de zaak van het Monster van Londen allerlei haken en ogen zaten. Zo legden de getuigen van de aanklager een reeks tegenstijdige verklaringen af en gaf één van hen zelfs toe nooit aangevallen te zijn, maar alles verzonnen te hebben. Toch werd Rhynwick aan het einde van de rechtszaak schuldig bevonden en veroordeeld tot zes jaar celstraf.
Einde aan de paniek
Het valt sterk te betwijfelen of hiermee ook echt het ‘Monster van Londen’ achter de tralies verdween, want in de maanden daarop werden nog een aantal soortgelijke steekpartijen gemeld. Sterker nog, het is überhaupt de vraag of er ooit een Monster van Londen is geweest, of dat het hier simpelweg ging om een reeks daders die inhaakten op de eerste media-aandacht voor de steekpartijen. Hoe het ook zij, met de veroordeling van William was Anne Porter één lastige bewonderaar armer en 100 pond rijker en kwam er een einde aan de ‘Monster Mania’, waardoor de rust weer terugkeerde in Londen.
