Het verdwenen beroep van de kolenboer
De kolenboer was vaak zo zwart als roet, maar met de goedheiligman had dit niks te maken. Het beroep van de kolenboer was tot de jaren 60 nog bekend onder het volk, terwijl hij met paard en wagen langs de huizen ging.
Zwart als roet
De kolenboer voorzag huishoudens van kolen, die hij per mud verkocht. Eén mud stond destijds ongeveer gelijk aan zes zakken. Met een jutezak ging hij langs de huizen, om kolen in de kelder of het kolenhok te stoppen. Vaak waren zijn gezicht, handen en kleren bedekt met kolenstof.
Kolenboer was een intensief beroep
De kolenboer had een zwaar beroep. Er moest veel gesjouwd worden met zware zakken steen- of bruinkool; die gemiddeld zo’n 35 kilo wogen. Veel kolenboeren kregen dan ook veel last van hun nek en rug. Paard en wagen brachten hier verlichting in, maar de boer moest het nog steeds allemaal zelf naar binnen tillen. Na de Tweede Wereldoorlog werd dit vervoersmiddel vervangen door een vrachtwagen.
De komst van petroleum en aardgas
Na de oorlog werd er steeds meer gebruik gemaakt van een petroleumkachel door huishoudens. Hier speelde de kolenboer op in, door ook petroleum te gaan verkopen. Echter de introductie van aardgas vormde het einde van het beroep. De kolenboer was overbodig geworden.
