Hitler en Mussolini sluiten alliantie
Berlijn 1939 - De Ministers van Buitenlandse Zaken Joachim von Ribbentrop en graaf Galezzo Ciano zetten hun handtekening onder het Stalen Pact in de Rijkskanselarij: de vriendschappelijke alliantie tussen Nazi-Duitsland en Italië. Von Ribbentrop is tevreden, Ciano terughoudend.
Stalen Pact
Dat was niet voor niets. Het pact betekende dat bij het uitbreken van oorlog, beide partijen elkaar onmiddellijke hulp en ondersteuning moesten verlenen. Von Ribbentrop was tevreden met een extra bondgenoot voor de grote oorlog. Ciano daarentegen, wist dat het economisch zwakke Italië nog lang niet klaar was voor oorlog.
Argwaan Ciano
De argwaan van Ciano ten opzichte van de Duitse bondgenoot stond niet op zichzelf. De anschluss van Oostenrijk viel bij de Italianen niet in goede aarde. Het ging in tegen de droom van Mussolini om een nieuw rijk rond de Middellandse zee te stichten dat uitstrekte tot aan de Alpen. Daarnaast had het Italiaanse fascisme weinig op met de rassenwetten, die toch door Mussolini in 1938 werden ingevoerd.
Bondgenootschap met Duitsland
Mussolini had zich echter door zijn aanval op Ethiopië in 1935 verder van het Westen verwijderd. Een bondgenootschap zat er aan die kant niet meer in. Daarnaast bracht de gezamenlijke steun aan de Spaanse dictator Franco de twee dictaturen in 1936 dichter bij elkaar. Mussolini was ondertussen ook erg onder de indruk geraakt van de Duitse oorlogsindustrie. Hij wilde de krachtige Duitsers graag te vriend houden.
Belofte maakt schuld
Toen de oorlog uitbrak konden de Italianen hun beloftes van het Stalen Pact pas in juli 1940 nakomen. Met Ciano liep het net als met de Italiaanse deelname aan de oorlog minder goed af. De graaf en tevens schoonzoon van Mussolini werd door zijn anti-Duitse houding door zijn schoonvader als ambassadeur naar het Vaticaan gestuurd. Daar smeedde hij met anti-Duitse fascisten een plan om Mussolini af te zetten. Dat kwam hem op een ter dood veroordeling te staan, voltrokken op 10 januari 1944.
