Nancy Wake: de ‘most wanted’ van de Duitse Gestapo

“I was never afraid,” zei ze. “I was too busy to be afraid.”

Nancy Wake was één van de meest gevreesde spionnen van de geallieerden. Ze stond op nummer één van Gestapo’s ‘most wanted’ lijst. In dienst van het Franse en Engelse verzet redde ze vele Britse soldaten van de dood en bereidde ze mede de geallieerde invasie van Noord-Frankrijk voor.

Nancy Wake (1912-2011) werd geboren in Wellington, Nieuw-Zeeland. Op haar tweede verhuisden haar familie (ouders en vijf broers en zussen) naar Sydney, waar haar vader zijn gezin na korte tijd voorgoed verliet. In 1935 verruilde Wake Australië voor Engeland, om daar aan de slag te gaan als journaliste. Niet veel later verhuisde ze opnieuw, ditmaal naar Frankrijk, waar ze trouwde met de Franse Henri Fiocca.

Begin van de Tweede Wereldoorlog

Toen de oorlog uitbrak sloot Wake zich al snel aan bij de Résistanse (het Franse verzet), in eerste instantie als koerier en ambulancechauffeuse. Na verloop van tijd ging ze een steeds grotere rol spelen in de Résistance. Ze bood onmisbare hulp aan in Frankrijk gestrande Britse soldaten, die via het verzet terug naar Engeland konden vluchten.

Most wanted

De Duitse inlichtingendienst zat Wake op de hielen; in 1943 stond ze op eerste plaats van de gevreesde lijst van de Gestapo. De Duitsers noemden Wake ‘the White Mouse’, omdat het haar meermaals lukte aan de bezetters te ontsnappen. Op den duur was ze in zo’n groot gevaar dat ze Frankrijk moest ontvluchten. Na meerdere pogingen lukte het haar om via Spanje naar Engeland terug te keren. Haar man bleef in Frankrijk achter en werd een jaar later door de Duitsers opgepakt, gemarteld en geëxecuteerd.

Special Operations Executive (SOE)

In Engeland sloot Wake zich aan bij de Franse sectie van de Britse Inlichtingendienst, de Special Operations Executive (SOE). In de periode dat zij in Engeland verbleef, volgde ze intensieve training bij de SOE. Hier ontwikkelde zij haar wapen- en spionagetechnieken.

Voorbereiding op D-day

In 1944 werd Nancy door de SOE in Noord-Frankrijk gedropt, om hier te helpen met de nachtelijke landing van Britse parachutisten. Ook moest ze de communicatie met Engeland op orde te houden. Met haar werkzaamheden droeg ze bij aan de voorbereiding op D-day, de geallieerde invasie van Noord-Frankrijk. Ze gaf leiding aan een groep van duizenden militairen die tegen de Duitsers streden en zou een Duitse militair gedood hebben met haar blote handen.

Na de oorlog

Na de oorlog bleef Wake voor de SOE Special Operations Executive werken. Ze ontving vele medailles voor haar werk in het Franse en Engelse verzet. In 1960 keerde ze terug naar Australië, waar ze trouwde met de Engelsman John Forward. Jaren later verhuisde ze voor de laatste keer, terug naar Engeland. Op 98-jarige leeftijd stierf ze in Londen.