1 mei jarig: Jan Hendrik van Kinsbergen

Als kleine jongen had hij al het verlangen om zeeheld te worden. Zijn grootste voorbeeld was Michiel de Ruyter. Met een beroepssoldaat als vader was het verder niet gek dat hij streefde naar een carrière in het krijgswezen. Hij slaagde ruimschoots en werd in zijn eigen tijd als held geroemd. Jan Hendrik van Kinsbergen werd op 1 mei 1735 geboren in het Gelderse plaatsje Doesburg.

“Oh, konde ik ook eens zo een groot man zijn”, zuchtte Jan Hendrik van Kinsbergen naar verluid, toen hij het touwslagerswiel van Michiel de Ruyter bekeek. Hij werd geboren als de oudste van 4 zoons. Zijn ouders waren Petronella ten Nuyl en Johann Heinrich Ginsburg, een van oorsprong Duitse beroepsmilitair. Van Kinsbergen wilde van jongs af aan zeeheld worden. Zodoende ging hij in 1756 op 21-jarige leeftijd studeren aan de admiraliteit van Amsterdam, waar hij opgeleid werd tot zeeofficier. Al tijdens zijn opleidingsjaren kreeg hij naamsbekendheid omdat hij een aantal gezaghebbende publicaties over maritieme zaken uitbracht.

Omdat hij in de zeemacht van de Republiek der Nederlanden niet genoeg kans kreeg om werkelijk te dienen, sloot hij zich aan bij de Russische vloot. In de Russisch-Turkse oorlog (1768-1774) versloeg hij de Turkse vloot tot tweemaal toe in de Zwarte Zee, en hij keerde in 1775 als held terug naar de Republiek. Hij bewees zichzelf opnieuw toen hij in 1781 succesvol een Nederlandse koopvaardijvloot op weg naar de Oostzee wist te beschermen tegen een Engelse aanval. Hij zou voortaan de “Held van de Doggersbank” zijn, vernoemd naar de zandbank in de Noordzee waar de aanval plaatsvond.

Hij trouwde in 1786 met de rijke weduwe Hester Hooft, en was voortaan een welvarend man. In 1793 verklaarde Frankrijk de oorlog aan de Republiek. Van Kinsbergen zette zich eerst nog in om de Nederlandse kusten en handelsschepen te beschermen, maar toen de Fransen in de winter van 1795 Nederland bezetten werd hij ontslagen. In datzelfde jaar overleed zijn echtgenote en verhuisde Van Kinsbergen terug naar Elburg, waar hij was opgegroeid.

In de latere jaren van zijn leven ontpopte hij zich als filantroop. Hij zette zijn fortuin in om instellingen op het gebied van onderwijs, wetenschap en kunst te ondersteunen. Zo dankt het Elburgse Instituut voor Talen, Kunsten en Wetenschappen mede haar bestaan aan de weldoener. In 1799 verhuisde Van Kinsbergen naar Apeldoorn, waar hij in het huis van zijn overleden broer kon wonen. Daar begon Van Kinsbergen met het opzetten van allerlei vakscholen en bedrijven. Hij stierf op 23 mei 1819.