Onderzoek uit 1910 naar de seksuele driften van de pinguïn

"We look at them like men in tuxedos, but they're birds ... and wild animals"

Het wetenschappelijke verslag van George Murray Levick, de eerste mens die een broedseizoen doorbracht met pinguïns, is meer dan 100 jaar nadat het werd geschreven uitgebracht door The Natural History Museum in Londen. Levick ging in 1910 met een wetenschappelijke expeditie mee naar Antarctica om het gedrag van pinguïns te bestuderen. Hij was echter geschokt door de seksuele driften van de dieren. Na zijn terugkomst in Europa werd besloten dit gedeelte van zijn onderzoek niet te publiceren. 

George Murray Levick was een Britse geneeskundige die in 1910 in dienst trad bij de Britse marine. Hij kreeg dat jaar van de zeemacht toestemming om marineofficier Robert Falcon Scott te vergezellen op een expeditie naar de Antarctica. Het doel van de expeditie was om als eerste groep mensen de Zuidpool te bereiken.

Pinguïns

Het grootste deel van de expeditie trok het binnenland in, op weg naar de Zuidpool, waar de onderzoekers ontdekten dat een Noorse expeditie onder Roald Amundsen hen voor was geweest. Levick bleef echter achter met vijf anderen om het gedrag van adéliepinguïns te bestuderen. Op Antarctica bevond zich namelijk de grootste pinguïnkolonie ter wereld en Levick verbleef er tijdens het hele broedseizoen. Zodoende observeerde hij hoe pinguïnmannetjes seks met elkaar hadden, hoe pinguïns elkaar verkrachtten en hoe sommige mannetjespinguïns het deden met dode vrouwtjes. Levick was naar eigen zeggen geschokt door het seksuele gedrag van de pinguïns.

Overwinteren

Levick en zijn team konden Antarctica niet verlaten, omdat ijsschotsen het schip dat hen op kwam halen blokkeerden. De onderzoekers werden gedwongen om er te overwinteren. Ze doopten het rotsachtige eiland waarop ze verbleven tot Inexpressible Island, wat ‘Onuitspreekbaar Eiland’ betekent in het Engels. Hun proviand raakte al gauw op en ze moesten jagen om te overleven. Ze gebruikten blubber, een soort zeehondenvet, voor allerlei overlevingszaken. Ze aten het, kookten ermee, ze maakten er licht mee en ze hielden zich warm door blubber te verbranden. Levick zei naderhand over zijn survivalervaring: “de weg naar de hel mag misschien bestraat zijn met goede bedoelingen, maar de hel zelf ziet er waarschijnlijk zo uit als Inexpressible Island”.

Verslag

In de zomer van dat jaar wisten de vijf onderzoekers een onderzoeksbasis aan de kust te bereiken en werden ze gered. Ze hadden een winter lang doorgebracht op vlees, in een ijsgrot, met zeer beperkte middelen. Toch overleefden de vijf onderzoekers het en bereikten ze Europa in 1913. George Murray Levick bracht zijn onderzoek over pinguïns uit, maar wetenschappers lieten het gedeelte over de seksuele gewoonten van de dieren weg. Dit zou volgens hen te schokkend zijn voor het grote publiek.

The Natural History Museum in Londen heeft de passages over de pinguïnseks in het verslag van Levick inmiddels geopenbaard. De curator van het museum verklaarde dat de wetenschap het gedrag van de beesten destijds niet kon verklaren, maar dat biologen tegenwoordig weten waar de gewoonten vandaan komen. "De liggende houding van een overleden pinguïn-vrouwtje is voor een mannetje seksueel opwindend omdat hij zo ook seks heeft met een levend vrouwtje."