Hoe schrijf ik mijn scriptie: de conclusie

Twee weken terug hebben jullie kunnen lezen hoe ik na feedback van mijn scriptiebegeleider de opzet van mijn scriptie enigszins omgegooid heb. Het beschrijvende gedeelte was af, en de voortgang van dit beschrijvende gedeelte hebben jullie tweewekelijks op IsGeschiedenis kunnen lezen. Het ontbrak nu nog aan voldoende analyse. Deze week zal ik daardoor uiteenzetten tot welke conclusie ik gekomen ben, waardoor het analyserende gedeelte van mijn scriptie verduidelijkt wordt. Deze conclusie moet de ‘apotheose’ van mijn scriptie worden.

Een apotheose betekende bij de oude Grieken dat een mens tot een godheid werd verheven. Dit was een gebruik dat al langer in Egypte en Mesopotamië bekend was, waar farao’s en koningen een goddelijke status hadden. In de Griekse wereld was Philippus II van Macedonië de eerste koning die zichzelf een goddelijke status aanmat. Dit principe van vergoddelijking werd in latere tijden overgenomen door de Romeinse keizers. Tegenwoordig wordt het oorspronkelijk Griekse woord ‘apotheose’ voornamelijk gebruikt om een indrukwekkend slotstuk te beschrijven.

Verandering in de politieke macht van Syracuse

De conclusie diende vanzelfsprekend de apotheose van mijn scriptie te worden. Het doel van dit onderzoek is om te bestuderen op welke manier de opkomst van Rome voor een verandering in de politieke macht van Syracuse zorgde en welke pogingen Syracuse daarbij ondernam om haar politieke macht te behouden. Syracuse wordt gebruikt als een casestudy naar de omgang van een relatief kleine mogendheid met de opkomst van een grootmacht. In de conclusie bekijk ik welk resultaat ik uit het beschrijvende gedeelte van Syracuse tijdens de 3e eeuw voor Christus kan halen. 

Expansieve drang

Vanaf het begin van de 3e eeuw voor Christus voerde Syracuse een expansieve politiek. Dit werd gedaan in een poging de eigen veiligheid te vergroten. Tot aan de uiteindelijk overheersing van Rome bleven de staten in het Middellandse Zeegebied voor hun veiligheid op zichzelf aangewezen en hield dit expansieve gedrag aan. Na de dood van de Syracusaanse tiran Agathocles brokkelde de macht van de stad af. Aan de expansieve strategie van de stad kwam desondanks nog geen einde. De macht van Carthago op Sicilië groeide steeds verder ten koste van de macht van Syracuse. 

Bondgenootschap Syracuse en Pyrrhus

Het hierop volgende bondgenootschap met de Griekse koning Pyrrhus was de eerste keer in de 3e eeuw dat Syracuse gebruik maakte van deze strategie. Pyrrhus verkreeg zeggenschap over de Siciliaanse steden, wat voor een enorme inperking van de politieke macht van Syracuse zorgde. Syracuse was ondanks haar bondgenootschap met Pyrrhus niet van haar expansieve strategie afgestapt. Het bondgenootschap was een middel om expansie te bereiken en de politieke macht van Syracuse ten opzichte van Carthago te herstellen. Uiteindelijk kwam Pyrrhus met de Sicilianen in conflict en werd hij verdreven. Hij had daarentegen de Carthagers van een groot deel van Sicilië verjaagd, waardoor Syracuse zich kon herstellen.

Eerste Punische Oorlog

Koning Hiëro van Syracuse blies de expansieve politiek van Syracuse met een campagne tegen de dichtbij wonende Mamertijnen daadkrachtig nieuw leven in. Syracuse kon hierdoor een aanzienlijk rijk op Sicilië opbouwen waarover het zelfstandig regeerde. De Mamertijnen waren niet in staat de Syracusaanse dreiging te weerstaan en riepen uiteindelijk de hulp van de Romeinen in, waarna de Eerste Punische Oorlog tussen Rome en Carthago losbarstte. 

Stabiele mogendheid in de Mediterrane wereld

Rome toonde zich een internationale grootmacht en Hiëro besloot een bondgenootschap aan te gaan. De expansieve politiek die Syracuse in de 3e eeuw tot dan toe handhaafde werd door de superioriteit van Rome verlaten. Dit zorgde vanzelfsprekend voor een beperking van de politieke macht van Syracuse. Met de steun van Rome kon Syracuse beginnen aan een periode van voorspoed, welvaart en vrede. Syracuse wist de opkomst van Rome op Sicilië op deze manier goed te verteren. Er ontstond voor Syracuse ruimte om uit te groeien tot een stabiele mogendheid in de Mediterrane wereld.

Tweede Punische Oorlog

Nadat de Carthagers van Sicilië verdreven waren, was Syracuse naast Rome de enig overgebleven onafhankelijke staat op Sicilië. Syracuse liet zich meerdere malen zien in de internationale aangelegenheden in het Middellandse Zeegebied en was een stabiele mogendheid met een sterke economie. Ondanks dat de stad niet meer zelfstandig over externe zaken kon beslissen, had Syracuse dus nog enige politieke macht weten te behouden. Ondanks de Romeinse nederlagen aan het begin van de Tweede Punische Oorlog bleef Hiëro de Romeinen trouw. De strategie van een bondgenootschap met Rome was voor Syracuse voordelig gebleken, waardoor Hiëro ondanks de aangetaste superioriteit van Rome niet terugviel in zijn expansieve politiek. 

Ondergang van Syracuse

Op het moment dat Hiëro overleed, kwam er verandering in de opstelling van Syracuse. Achteraf kan gesteld worden dat de rol van de jonge koning Hieronymus cruciaal is geweest bij de uiteindelijke ondergang van Syracuse. Door middel van een hernieuwde expansieve strategie wilde Hieronymus de aan Rome kwijtgeraakte politieke macht heroveren. In een poging zijn macht over heel Sicilië uit te breiden, wisselde Hieronymus Rome als bondgenoot in voor Carthago. Na de moord op Hieronymus kwam Syracuse in een draaikolk van list, bedrog en wisselende machthebbers met wisselende voorkeuren terecht. Het bondgenootschap met Rome had onder de nieuw gekozen magistraten meerdere malen nieuw leven ingeblazen kunnen worden. De door de Carthaagse generaal Hannibal gestuurde Epicydes en Hippocrates wisten de stemming binnen Syracuse daarentegen slim om te buigen in anti-Romeins.

Beleg rond Syracuse

Het gevolg hiervan was dat de Romeinen een beleg rond Syracuse legden, wat de ondergang van de stad inluidde. Uiteindelijk lukte het de Romeinse generaal Marcellus de stad met geweld in te nemen. Van voortbestaan in vrijheid of andere gunstige voorwaarden voor overgave was geen enkele sprake. Syracuse werd volledig geplunderd en berooid achtergelaten. Na de inname door de Romeinen werd Syracuse aan het einde van de 3e eeuw teruggebracht tot een simpele onderdaan zonder enige politieke macht. De stad verloor haar onafhankelijkheid en moest belasting betalen. De stad was nog slechts één van de vele steden binnen het uitdijende Romeinse rijk.

Conclusie

Nadat ik deze conclusie uitgebreid had uitgewerkt, heb ik mijn gehele scriptie bij mijn scriptiebegeleider ingeleverd om voor de eerste keer nagekeken te worden. Wanneer ik hier feedback op ontvang en aanpassingen voor de definitieve versie heb verwerkt, kunnen jullie dat lezen op IsGeschiedenis!