Sprinkhanenplaag van 1915 in Palestina

In 1915 werd Palestina getroffen door een omvangrijke sprinkhanenplaag. De lokale inwoners interpreteerden deze gebeurtenis toen als een straf van God en bedachten een opmerkelijke oplossing: verplicht bidden.

Vanaf maart 1915 nam het aantal sprinkhanen in de regio Palestina met een zorgwekkend tempo toe. Binnen enkele weken hadden de insecten een gat in de voedselvoorraad geslagen en trokken ze als een ware plaag over het land. Volgens een journalist van de New York Times was de situatie op 25 april al volledig uit de hand gelopen: “Een zak meel kost 15 dollar [omgerekend ruim 208 euro], aardappels zijn zes keer de oorspronkelijke prijs, suiker en olie zijn niet meer te verkrijgen en de circulatie van geld ligt volledig stil.”

Straf van God

Volgens de ooggetuige A.M. Luntz werd de plaag door vele geestelijken geïnterpreteerd als een straf van God, een moderne variant van de achtste plaag die Egypte trof in het Bijbelboek Exodus: “De sprinkhanen kwamen naar de steden en op 6 Nisan vulde de plaag de luchten van de Heilige Stad totdat deze zwart zag. De Badatz [Joodse raad] besloot daarop dat de volgende dag volledig gewijd zou moeten worden aan gebeden en verzoeken aan God. Na enkele dagen verlieten de sprinkhanen het Land”, aldus Luntz.

Het beste van IsGeschiedenis in je inbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief! Helemaal niks missen? Volg ons op Facebook!

Noodwet

In die tussentijd hadden de vrouwtjessprinkhanen echter voldoende tijd gehad om hun eitjes te leggen, en dus werd Palestina niet veel later wederom getroffen door een sprinkhanenplaag. Midhat Bay, de ambtenaar die opdracht om de plaag te bestrijden, besloot daarop tot het nemen van andere maatregelen. Hij voerde onder meer een noodwet in waarbij iedere man tussen 15 en 60 jaar oud verplicht werd om 20 kilo sprinkhaneneieren te verzamelen of een bijdrage van $4.40 te betalen. Deden zij dit niet, dan liepen zij het risico om hun baan of eigen zaak kwijt te raken.

Vlammenwerper

Los van het overheidsoptreden besloten sommige mensen ook het heft in eigen handen te nemen. Zo beschrijft de correspondent van de New York Times een strategie waarbij een groep boeren een mensenhaag vormde op de grens tussen het open en het bewerkte land. Door heel hard met hun handen te zwaaien probeerden zij de opmars van de sprinkhanen tegen te houden, waarna een tweede groep de insecten insloot en doodde. Anderen kozen voor een nog hardhandigere oplossing en grepen simpelweg naar de vlammenwerper.

Verlies van de oogst

Alle inspanningen ten spijt wist men de sprinkhanenplaag echter niet te stoppen. Nog tot het einde van oktober hielden de insecten huis in Palestina, met het verlies van de hele oogst als gevolg. Precieze dodenaantallen zijn er niet bekend, maar vermoedelijk lagen deze hoog, want naast voedselschaarste veroorzaakten de sprinkhanen ook nog vele ziektes.