Het lichaam van Ötzi de ijsmummie is tegenwoordig te zien in het Archeologisch museum in Bolzano.

De vloek van ijsmummie Ötzi

Maandag mysterie – In het Ötztal, op de grens van Oostenrijk en Italië, werd op 19 september 1991 door een Duitse bergbeklimmer een lijk gevonden. Het lichaam bevond zich op meer dan 3000 meter hoogte. De man kreeg de naam Ötzi, genoemd naar het dal waar hij werd aangetroffen. Verschillende personen die betrokken waren bij de vondst of de vele onderzoeken naar de ijsmummie, kwamen om het leven. Was hier sprake van een "vloek van Ötzi?

De onderzoeken naar Ötzi leveren tot op heden veel informatie over de tijd waarin hij leefde op. Onderzoek wees uit dat hij 45 jaar oud is geworden en dat hij rond 3300 v.C moet hebben geleefd. Hij is daarmee de oudste mummie die in Europa is gevonden. In 2001 werd de doodsoorzaak van Ötzi achterhaald. Hij bloedde dood nadat hij pijlverwondingen aan zijn schouder opliep.

Belangrijke overleden betrokkenen

Terwijl het onderzoek naar Ötzi tot op heden veel nieuwe inzichten opleverde, kwam een aantal belangrijke betrokkenen er na de vondst slecht van af. Zo kwam de ontdekker van de wereldberoemde ijsmummie, de Duitser Helmut Simon, in 2004 om het leven nadat hij onder een ravijn kwam. Dr. Rainer Henn, de leider van het Forensisch onderzoek naar Ötzi, kwam om bij een auto-ongeluk terwijl hij onderweg was naar een belangrijke lezing over de ijsmummie. Hij overleed nog geen jaar na de vondst van Ötzi. Henns assistent, Kurt Fritz, overleed nadat hij onder een lawine werd bedolven. Een nog groter toeval: de overlijdensplaats was in de nabijheid van de vindplaats van Ötzi. De Duitser Konrad Spindler, de enige persoon die de opgraving filmde, overleed in 2005 als gevolg van een hersentumor.

Zeven doden

De lijst aan overleden personen die direct of indirect verband hield met Ötzi, werd gaandeweg de jaren steeds langer. In 2005 overleed Tom Loy, die als bioloog werkzaam was aan de Institute of Molecular Biology in het Duitse Mainz. Tot aan zijn dood kampte hij aan bloedproblemen, die hij vermoedelijk opliep in de tijd dat hij werkte aan het onderzoek naar de ijsmummie.

Het beste van IsGeschiedenis in je inbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief! Helemaal niks missen? Volg ons op Facebook!

De vloek van Ötzi

Het dodenaantal kwam hiermee op zeven. Velen geloofden dat er een vloek rustte op Ötzi, maar dit valt duidelijk te weerleggen. Er verschenen in diverse media ronkende koppen die spraken over 'the curse of the Iceman'. Die verhalen zijn echter erg overdreven. Sinds de vondst zijn er slechts zeven personen overleden, terwijl er gaandeweg de jaren ongeveer 150 mensen direct of indirect betrokken waren bij Ötzi. Hierdoor leek er van een vloek geen sprake. Volgens de Britse krant The Independent werd dit beaamd door onder meer een Australische Universiteit, die erg leed onder de dood van Loy en het gerucht dat er een vloek zou rusten op Ötzi. Loys broer Gareth vertelde aan een Australische krant dat Tom omkwam door een ongeluk of een natuurlijke dood, waardoor Tom niet overleed door het contact met Ötzi.

De vloek van Toetanchamon

De vloek op Ötzi doet denken aan de vloek op Toetanchamon, die op een soortgelijke wijze in elkaar zit. Het graf van Toetanchamon in de Vallei der Koningen werd in 1922 ontdekt. Tussen 1922 en 1929 overleden in totaal dertien onderzoekers die het graf van Toetanchamon zouden hebben geopend. Van alleen toeval leek geen sprake, aangezien er in één van de vier grafkamers een inscriptie te vinden was met de tekst: 'degene die de rust van de Farao in het graf verstoorde, zou sterven.' Het verhaal rondom de vloek van Toetanchamon werd onderschreven door de Britse arts en schrijver Arthur Conan Doyle (1859-1930). Ook diverse media, waaronder The New York Times, namen de mythe over. De tekst op het graf werd later echter niet meer teruggevonden, waardoor er van een vloek waarschijnlijk geen sprake was. Howard Carter, de ontdekker van Toetanchamon, was het dichtst bij zijn graf en ook hij ontkrachtte dit verhaal. Onderzoek wees uit dat enkele personen, waarvan werd aangenomen dat ze overleden na het openen van het graf, op een andere manier omkwamen.