Jazzy muziek en ongebruikelijke dans tijdens de roerige jaren ‘20

Jazz, blues, ragtime en dance bands waren razend populair tijdens de roerige jaren ’20. Het was dé muziek waar onder andere de flapper girls lekker op konden dansen. Zo waren de Charleston en de Lindy Hop vaak op de dansvloer te zien. Gedurende de tijden van hevige rassensegregatie werd jazz steeds vaker geaccepteerd in de blanke kringen. 

De opkomst van de radio tijdens de jaren ’20 had alles te maken met de snelle verspreiding van verschillende muziekgenres. In veel Amerikaanse huiskamers stond immers een radio. Het medium had een grote aantrekkingskracht: wanneer men eenmaal een radio had gekocht, kon er vervolgens gratis geluisterd worden naar allerlei soorten muziek. Midden jaren ’20 veranderde ook het opnameproces en werden er elektrische opnames gemaakt in plaats van akoestische opnames. De populariteit van platen vergrootte en recordlabels schoten als paddenstoelen uit de grond.

Jazz werd ‘mainstream’

Jazz ontstond al aan het begin van de 20e eeuw, maar werd pas echter populair tijdens de jaren ’20. De komst van de radio was een belangrijke reden. Artiesten zoals Louis Armstrong en Duke Ellington werden steeds populairder. Het was door de Amerikaanse rassenkwestie bijzonder dat de twee muzikanten zelfs optraden in blanke clubs. Andere muzikanten speelden ook mee in gemengde opnamesessies. De pianist Fats Waller werd dan wel gedwongen zijn melodie te spelen achter een scherm zodat hij gescheiden was van de blanke muzikanten.

Het beste van IsGeschiedenis in je inbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief! Helemaal niks missen? Volg ons op Facebook!

De Blues

De blues was, anders dan jazz, voornamelijk populair in de muzikale Afro-Amerikaanse kringen. De muzieklijn staat bekend om zijn AAB-patroon waarbij niet zozeer gezongen, maar vooral ritmisch gepraat wordt. Het muziekgenre blues is een uiting van verdriet en melancholie, maar kan daarentegen ook juist de draak steken met gebeurtenissen. Ook deze muziekstijl bestond al langer, maar de Memphis Blues ontwikkelde zich tijdens de jaren ’20 en ’30. Er was een duidelijk verschil te merken tussen blues country en blues urban. De laatste variant werd vooral bezongen door zangeressen zoals Bessie Smith, Victoria Spivey, Mamie Smith en Lucille Hegamin. Deze krachtige vrouwen improviseerden erop los met dramatische schreeuwen en kreunen waardoor er meer nadruk op de tekst lag.

Opkomst nieuwe dansen: Charleston, Lindy Hop & de Shimmy

Dance Bands, zoals die van Paul Whiteman, zorgden ervoor dat ragtime en jazzmuziek geschikt was om op te dansen. De charleston, de lindy hop, de black bottom, de shimmy en nog vele andere dansstijlen werden met vol enthousiasme gedanst tijdens optredens van deze bands. Men werd gegrepen en geobsedeerd door dans, er werden dan ook al snel dansmarathons en danswedstrijden georganiseerd. De flapper girl die het beste de charleston kon dansen, won. Deze ongewone dansen vonden hun oorsprong in Afrikaanse dansstijlen. De cake walk werd ontwikkeld door slaven en was een parodie op de formele dansgelegenheden van hun meesters.

Broadway Musicals

Broadway musicals waren ook ontzettend populair tijdens de jaren ’20. Mede daarom werd de charlestondans bekend. Het liedje The Charleston tijdens de Broadway Musical Runnin’ Wild uit 1923 was zeer geliefd. De componist James P. Johnson raakte geïnspireerd door het gezang van de havenwerkers. De eerste maat van het lied werd toen in elk jazzstuk gebruikt.