Ik kreeg mijn vader niet dood – Lilian de Bruijn

Het woord ‘Engelandvaarder’ zal bij veel mensen het beeld oproepen van een frisse jonge held als Erik Hazelhoff, de Soldaat van Oranje. Maar de meesten van deze avonturiers verongelukten onderweg, werden door de Duitsers opgepakt en geëxecuteerd of kwamen in een concentratiekamp terecht. Dat laatste overkwam Ton de Bruijn, de hoofdpersoon van dit boek. Hij overleefde Dachau, Buchenwald en de dodenmarsen. Na de oorlog bouwde hij een leven op als succesvol zakenman, maar het verleden bleef hem achtervolgen. Zijn zaak ging failliet, hij verliet tot twee keer toe een gezin, raakte verzeild in de Amsterdamse onderwereld van de jaren zeventig en werd uiteindelijk aan zijn lot overgelaten.

Lilian de Bruijn over Ik kreeg mijn vader niet dood

‘Ik heb het schrift lang in een la laten liggen. Te intiem. Te bang om die brieven echt goed te lezen. Die moeder die wanhoopte om haar zoon die verdwenen was, het raakte aan mijn eigen wanhoop om diezelfde verdwenen man, maar dan als vader. Ik was bijna jaloers op zijn moeder, want zij had hem aan het einde weer teruggekregen. Maar in de loop van de tijd heb ik zijn moeder als het ware ingehaald en nu lees ik haar brievendagboek niet meer met het beeld van mijn vader voor ogen, maar met het beeld van degene die hij toen was. Een jongen van twintig die nog alles kon worden.’

‘Voor mij was hij vooral een onbereikbare vader, een ongrijpbare man die ik nauwelijks had gekend. Zijn plotselinge eenzame dood op een schip in Gibraltar was het zoveelste raadsel, het zoveelste sterke verhaal waar ik geen weg mee wist.’

--

‘Engelandvaarder, kampoverlevende, hasjsmokkelaar. In dit overrompelende boek reconstrueert Lilian de Bruijn het levensverhaal van een ontspoorde oorlogsheld: haar vader. Non-fictie van het kaliber Annejet van der Zijl.’ – Victor Laurentius, schrijver van De Grote Tazelaar

‘Lilian de Bruijn is een grote literaire stem, in staat om van non-fictie een boek dat leest als een roman te maken. Een schrijnend boek over een dochter die gezien wil worden door een ongrijpbare vader. Lilian de Bruijn schetst een prachtig tijdsbeeld en brengt, onder meer door de historische dagboekpassages, de personages en hun angsten en verlangens op indrukwekkende wijze dichtbij.’ – Marjolijn de Cocq, hoofd boeken van Het Parool