Ellis Island: de Poort naar de Verenigde Staten

Wie tegenwoordig de Verenigde Staten wil binnengaan, moet daarbij rekening houden met de nodige bureaucratie. Zonder de juiste papieren kom je de grens niet over. Migranten worden daarnaast aan strenge controles onderworpen om zich in Amerika te mogen vestigen en krijgen soms pas na jaren bevestiging over hun status. Een eeuw geleden ging dit er anders aan toe. Europeanen die naar de Nieuwe Wereld trokken, werden toen in Ellis Island gekeurd, en daar werden totaal andere selectiecriteria gehanteerd dan tegenwoordig.

Nieuwe samenstelling immigranten

In de laatste decennia van de negentiende eeuw trad er een verschuiving op in de samenstelling van de Europese immigranten naar Amerika. Voor 1880 kwamen de immigranten naar de Verenigde Staten voornamelijk uit Noordwest-Europa: Groot-Brittannië, Scandinavië en Duitsland. Hun aandeel liep echter steeds meer terug. Vanaf 1890 staken voornamelijk Italianen, Polen, Hongaren en Tsjechen de Atlantische oceaan over, om aan de honger en armoede in hun vaderland te ontsnappen. Ook steeds meer Oost-Europese joden trokken naar de Verenigde Staten, vanwege de religieuze vervolging en pogroms in tsaristisch Rusland.

Controles op Ellis Island

De reeds gevestigde Amerikanen waren niet onverdeeld gelukkig met deze ontwikkeling. De meeste van deze nieuwkomers spraken geen Engels en hielden er hele andere gewoontes op na. Daarom besloot de Amerikaanse regering in 1890 om de immigratiewetgeving te hervormen. Voorheen viel immigratie onder de verantwoordelijkheid van de individuele staten, in plaats van de nationale regering. De wetswijziging bracht hier verandering in: voortaan zouden alle nieuwkomers een centraal punt moeten passeren. Hier zouden alle migranten worden gecontroleerd en alleen degenen die door de test kwamen mochten zich in de Verenigde Staten vestigen. Als locatie voor dit controlecentrum koos de Amerikaanse regering Ellis Island, een eilandje in de baai van New York City.

Duizenden nieuwkomers per dag

Vanaf 1 januari 1892 werd Ellis Island in gebruik genomen. De capaciteiten van het controlecentrum zouden al snel tot het uiterste worden getest. Elke dag meerden overvolle passagiersschepen aan bij het kleine eilandje. Op het hoogtepunt, tussen 1900 en 1914, kwamen er dagelijks 5.000 tot 10.000 nieuwe immigranten aan in het complex. In 62 jaar tijd zouden in totaal 12 miljoen immigranten via Ellis Island de Verenigde Staten binnekomen.

Labels in plaats van formulieren

Deze enorme aantallen immigranten vereisten een snelle selectieprocedure. Een complicerende factor was dat een groot deel van de nieuwkomers laaggeletterd of zelfs analfabeet was. Deze immigranten konden daardoor geen complexe formulieren invullen. Mede hierdoor was papierwerk niet aan de orde in het selectieproces. Immigranten hoefden niet over een paspoort of visum te beschikken om te worden toegelaten. Voor hun vertrek hadden ze in hun thuisland een ambtenaar informatie over hun afkomst, beroep en bestemming op laten schrijven. Deze gegevens droegen ze op labels op hun lichaam, zodat de functionarissen de informatie snel konden overnemen. Van enige verificatie was geen sprake: de Amerikanen namen aan dat alle gegevens op de labels klopten.

Medische keuring

In plaats daarvan werden ze eerst aan een medische test onderworpen. Dokters controleerden of er geen besmettelijke ziektes heersten onder de nieuwkomers. Daarnaast keken ze ook of de immigranten lichamelijk of geestelijk gehandicapt waren. Wie door de dokters werd goedgekeurd, mocht aan land gaan. De rest werd met krijt gemarkeerd en moest op Ellis Island blijven voor verdere ondervraging. Meestal kwam 90% van de immigranten direct door de keuring heen. Dit had een hele praktische reden: er was op Ellis Island niet genoeg ruimte om meer van hen langere tijd voor ondervraging vast te houden.

Emigratie Verenigde Staten

Op politieke voorkeuren ondervraagd

Wie niet door de eerste controle kwam, werd vervolgens ondervraagd door een medewerker van de immigratiedienst, vaak met behulp van een tolk. Immigranten moesten aantonen dat ze zichzelf konden onderhouden en over een slaapplek beschikten. Daarnaast vroegen de functionarissen ook naar de politieke standpunten van de nieuwkomers. Anarchisten, radicalen en mensen met ‘gevaarlijke ideeën’ waren namelijk niet welkom in de Verenigde Staten. Dit gold ook voor mensen met een ernstige fysieke beperking, waarvan men aannam dat ze de samenleving alleen maar ‘tot last zouden zijn’. Uiteindelijk werden de meeste ondervraagden uiteindelijk alsnog binnengelaten in Amerika. Slechts 2% van de immigranten in Ellis Island werd de toegang tot de Verenigde Staten geweigerd.

Quotum ingesteld

De toestroom van migranten nam dan ook alleen maar toe, tot ongenoegen van een steeds groter deel van het Amerikaanse electoraat. Daarom stelde de Amerikaanse regering in 1921 een immigratiequotum in, waarmee er een einde kwam aan de massamigratie naar de Verenigde Staten. Ellis Island werd hierna voornamelijk gebruikt om de ‘twijfelgevallen’ vast te houden. In 1954 sloot het controlecentrum zijn deuren en sinds 1976 is het complex een museum.

Meer bureaucratie

Sinds de jaren ’20 is de bureaucratie die nieuwkomers in de Verenigde Staten moeten doorlopen alleen maar toegenomen. Ook toeristen en tijdelijke bezoekers moeten tegenwoordig ESTA aanvragen voor Amerika. Let wel op; een ESTA is geen ”Visum voor Amerika“. En immigranten komen er allang niet meer met een korte medische keuring vanaf. Inburgeringscursussen geboortebewijzen en massa’s formulieren zijn inmiddels verplichte kost.