Aanslagen op koningin Victoria van Engeland in haar rijtuig

De Britse koningin Victoria (1819-1901) was tijdens haar zeer lange regeringsperiode meermalen het doel van aanslagen terwijl ze in haar rijtuig door Londen reed. Er werd met geweren op haar geschoten en ze werd zelfs eens belaagd met een wandelstok.Ze werd echter altijd gered door haar man prins Albert of haar vermeende minnaar, John Brown. Hierdoor liep ze slechts eenmaal lichamelijk letsel op.

Doordat Engeland onder haar bewind de overzeese gebieden flink wist uit te breiden, was Victoria een populaire vorstin. Op 10 februari 1840 trouwde ze, twee jaar na haar troonsbestijging, met haar neef Albert van Saksen-Coburg en Gotha. Al gauw daarna raakte ze zwanger van hun eerste kind, dat in december 1840 geboren zou worden. Tijdens haar zwangerschap vond echter al de eerste aanslag op de inmiddels 21-jarige Victoria plaats.

Aanslag op zwangere Victoria

Het pasgetrouwde stel hield er van om ’s avonds ritjes te maken in hun vierspan. Ook op 10 juni1840 trokken ze eropuit om een route van zo’n anderhalf uur te rijden. Er stond zoals altijd een grote menigte langs de weg bij Hyde Park om de koningin en haar man toe te juichen maar nu trok één van de omstanders plotseling een wapen en vuurde een kogel af op de koets. De kogels kwamen van de rechterkant, terwijl Victoria aan de linkerkant van de koets zat. Haar man Albert bevond zich dus in meer gevaar maar wist de kogels te ontijken en zijn vrouw naar beneden te trekken, waardoor zij ook niet geraakt werd. Het rijtuig reed door zonder te stoppen en koningin Victoria kon smakelijk lachen om de aanslag. De dader, de 18-jarige Edward Oxford, werd ontoerekeningsvatbaar verklaard en niet schuldig bevonden, omdat de kogels die hij afgevuurd had nooit werden gevonden. Hij werd in een krankzinnigeninrichting in Londen geplaatst.

Weer aanslagen in rijtuigen

Victoria was niet bang aangelegd en ging gewoon door met haar ritjes in het rijtuig. In 1842 was er dan ook weer iemand die een aanslag op de koningin waagde, precies op dezelfde plek als de voorgaande aanval. De man, ene John Francis, was echter geen goedeschutter en de kogel die hij afvuurde kwam niet in de buurt van het rijtuig. Hij werd meteen door de politie in de kraag gevat en veroordeeld tot de doodstraf. Hier stak Victoria echter een stokje voor, ze was een fel tegenstander van de doodstraf, en op 3 juli 1842 werd Francis gedeporteerd naar strafkolonie Australië. Zeven jaar later volgde de volgende poging tot moord op Victoria. Deze keer gebeurde het toen de koningin op weg was naar Trafalgar Square. De jonge Ier William Hamilton schoot met een met kruit geladen pistool op de koningin die in het rijtuig zat met drie van haar kinderen. Ook Hamilton miste doel en werd veroordeeld tot zeven jaar deporatie.

Aanval met wandelstok

Ruim een jaar later, in 1850, was Victoria weer onderweg in haar rijtuig toen ze aangevallen werd door een man met een wandelstok. Hij wist, doordat het een open rijtuig was, zich uit de menigte die de koningin toejuichte los te maken en haar met de metalen knop van zijn stok op het hoofd te slaan. Victoria werd op haar slaap en voorhoofd geraakt en raakte even buiten bewustzijn. Haar hofdame, die met haar meereed, wist haar echter weer bij kennis te brengen met reukzout. Hierna beviel Victoria de menner resoluut om daar te blijven rijden. Diezelfde avond verscheen Victoria, met hoofdwond en al, gewoon bij de opera. De dader kreeg zeven jaar gevangenisstraf.

Gered door John Brown

Na het overlijden van prins Albert in 1861 ontwikkelde Victoria een innige band met haar lijfwacht, John Brown. Op 28 februari 1872 vervulde hij zijn taak met verve door een man die met een pistool op het rijtuig waar koningin Victoria inzat, op de grond te smijten voor hij bij de koets kon komen. Hierna bleef het tien jaar rustig rondom de koningin. In 1882 was het echter voor de laatste keer raak. Victoria’s rijtuig werd beschoten terwijl het stilstond bij het station van Windsor, maar ze had zelf niets in de gaten. Toen Brown de deur van het rijtuig voor haar opende zei hij zonder verdere plichtplegingen ‘De vent heeft op Uwe Majesteits wagon geschoten’.