Alcoholgebruik in de Verenigde Staten

Jaarlijks komen  in de Verenigde Staten ruim 79.000 mensen om het leven als het gevolg van overmatig alcoholgebruik. In 2006 kostte dit de Amerikaanse economie maar liefst 224 miljard dollar, zo blijkt uit een rapport dat volgende maand verschijnt. Het drankgebruik in Amerika lag een stuk lager in de jaren ’20, toen de verkoop van alcohol in het land verboden was.

Al reeds in de koloniale tijd was het gebruik van alcohol in Amerika een onderwerp van discussie. Gulzigheid is namelijk een zonde volgens de christelijke geloofsleer, dus op overmatig alcoholgebruik werd sterk neergekeken. Met name sociale controle speelde in de koloniale samenleving  een grote rol in de regulering van het drankgebruik. Drank op zichzelf werd echter nooit als slecht beschouwd, de fout lag altijd bij de drinker zelf.

Toename alcoholgebruik

Deze opvatting veranderde in de loop van de negentiende eeuw. Met de komst van de industriële samenleving viel de sociale controle weg, terwijl de armoede juist toenam. Het gevolg was dat grote groepen arbeiders massaal hun toevlucht namen in de drank. Een onderzoek uit 1830 concludeerde dat de gemiddelde Amerikaanse arbeider meer dan anderhalve fles sterke drank per week dronk.

Om deze ontwikkeling tegen te gaan werd in 1826 de American Temperance Society (ATS) opgericht. Leden van deze vereniging beschouwden overmatig alcoholgebruik als een ziekte en beloofden voortaan van de drank af te blijven. In 1869 breidde de beweging zich uit naar de politiek met de oprichting van de Prohibition Party.  Maar waar de leden van de ATS alleen besloten zelf geen drank te consumeren, gingen aanhangers van politieke partij nog veel verder. Zij waren van mening dat de arbeiders tegen zichzelf in bescherming moesten worden genomen door een algeheel verbod op de verkoop van alcohol.

Drooglegging

Met de beslissing van Amerika om deel te gaan nemen aan de Eerste Wereldoorlog nam de steun voor de geheelonthouders verder toe. Het argument was dat het in Amerika geproduceerde graan beter gebruikt kon worden voor de oorlogsinspanningen dan voor de productie van alcohol. In december 1917 stemde het Amerikaanse Congres voor de invoering van het Achttiende Amendement, waarmee de productie en verkoop van alcohol werd verboden.

Het probleem met de nieuwe wet, de Volstead Act, was echter dat de consumptie van alcohol niet verboden werd. Het gevolg was dat de handel in drank verhuisde naar het illegale circuit, maar dat een groot deel van de bevolking nog wel gewoon bleef drinken. Zo betekende de drooglegging uiteindelijk een belangrijke impuls voor de georganiseerde misdaad in Amerika. Gangsters als Al Capone verdienden miljoenen aan de smokkel van alcoholische dranken uit Canada voor verkoop in de Verenigde Staten.

Repeal

Vanwege de slappe handhaving op de geheelonthouding gingen er al snel weer stemmen op voor de afschaffing van de maatregelen. In maart 1933 versoepelde President Roosevelt de wetgeving, door het toestaan van de verkoop van bier met 3.2% alcohol. Vlak na het tekenen van het besluit zou Roosevelt gezegd hebben “Ik denk dat dit een goed moment is voor een biertje”. Tegen het einde van datzelfde jaar werd het Eenentwintigste Amendement ingevoerd, waarmee er definitief een einde kwam aan de drooglegging.

Meteen na de afschaffing van het nationale verbod op de verkoop van alcohol maakten ook de meeste staten weer een einde aan de drooglegging. Toch had de korte periode van Prohibitie grote gevolgen gehad voor de samenleving. Tegenover de groei van de georganiseerde misdaad stond het instorten van de Amerikaanse drankindustrie. Slechts de helft van de brouwerijen openden weer de deuren na de afschaffing van de geheelonthouding.

Wel bleef het gemiddelde alcoholgebruik in Amerika tot 1960 nog lager liggen dan voor de Prohibitie, maar inmiddels neemt deze dus wederom problematische vormen aan.