Argentinië in de koloniale tijd

Vandaag begint in Argentinië een megaproces tegen 70 verdachten die tijdens de militaire dictatuur (1976-1983) in het land misdaden tegen de menselijkheid zouden hebben begaan. Het land is voor de periode van militaire dictatuur, of junta, in de 20e eeuw eeuwenlang een kolonie van Spanje geweest, voordat het in het begin van de 19e eeuw eveneens onder het bewind van een junta kwam te staan en onafhankelijk werd.

Het gebied dat nu bekend staat als Argentinië was voor de Europese kolonisatie in het begin van de 16e eeuw slechts dunbevolkt. De kuststrook en het zuiden werden bewoond door enkele inheemse stammen en het uiterste noordwesten van het gebied hoorde bij het uitgestrekte rijk van de Inca’s. Dit veranderde na de reis van de bekende ontdekkingsreiziger Americo Vespucci in 1502. In de jaren daarna kwamen steeds meer Spanjaarden aan in het zuiden van Amerikaanse continent.

Buenos Aires

Na de stichting van Buenos Aires in 1536 kwam de Spaanse kolonisatie van het gebied op gang. Deze stad werd echter na een aantal aanvallen van indianen in 1541 weer verlaten, voordat Buenos Aires in 1580 opnieuw werd opgebouwd. Met de stichting van verschillende andere steden, waaronder Córdoba in 1573, vestigden steeds meer mensen uit de Spaanse gebieden in Peru zich in het stroomgebied van de Rio de la Plata, wat nu de noordelijke helft van Argentinië is. Zij kwamen daar voor stukken grond en de landbouw, omdat Argentinië, in tegenstelling tot veel andere gebieden in Zuid-Amerika, geen natuurlijke rijkdommen als goud had.

Onderkoninkrijk Rio de la Plata

Argentinië behoorde vanaf het einde van de 16e eeuw tot het Spaanse Onderkoninkrijk Peru. De kolonisten raakten echter in conflict met het koloniale bestuur in Lima, omdat deze stad volgens de koloniale wetten het monopolie had op de handel met Europa. De vaarroutes vanuit Argentinië waren daarentegen veel goedkoper en sneller, waarna er een omvangrijke smokkelhandel ontstond en de Argentijnse gebieden sterk groeiden. Het toegenomen belang van Argentinië werd in 1776 erkend door de Spanjaarden met de stichting van het Onderkoninkrijk Rio de la Plata, waartoe ook het tegenwoordige Uruguay, Paraguay en een deel van Bolivia behoorden.

Meirevolutie

Aan het einde van de 18e eeuw begonnen de tegenstellingen binnen de Argentijnse samenleving toe te nemen. De criollos, mensen die in Argentinië waren geboren uit Spaanse voorouders, voelden zich, beïnvloed door de ideeën van de Verlichting, achtergesteld bij de Spaanse bestuursklasse. Deze regenten uit Spanje hadden namelijk veel meer rechten dan de criollos, terwijl zij niet in het gebied geboren waren. Na de verovering van Spanje door Napoleon en de abdicatie van de Spaanse koning Ferdinand VII zagen de criollos in mei 1810 hun kans schoon. Bij de Meirevolutie, die liep van 18 tot 25 mei 1810, zetten zij de Spaanse onderkoning af en stichtten zij een militaire juntadie ging regeren over de gebieden van het Onderkoninkrijk Rio de la Plata.

Libertador José de San Martin

Onafhankelijkheidsoorlog

Als gevolg van deze revolutie brak in datzelfde jaar de Argentijnse onafhankelijkheidsoorlog uit, waarbij troepen onder leiding van de Argentijnse Libertadores Manuel Belgrano, Juan José Castelli en José de San Martin het opnamen tegen royalisten die loyaal waren aan de Spaanse kroon. Na een bloedige strijd van acht jaar riep het Congres van Tucumán op 9 juli 1816 de Argentijnse onafhankelijkheid uit. Argentinië besloeg vlak na de onafhankelijkheid slechts de noordelijke helft van het oppervlakte dat het nu heeft. Dit veranderde in de jaren ’70 van de 19e eeuw, toen Patagonië werd veroverd op inheemse stammen en Argentinië de zuidelijke gebieden aan haar grondgebied toevoegde.

Het land kent sinds de onafhankelijkheid een geschiedenis van verschillende militaire coups en regeringen. De junta uit de 20e eeuw onder Jorge Videla in de tweede helft van de jaren ´70 en de vroege jaren ´80 was een bijzonder zwarte periode in de Argentijnse geschiedenis, waarvoor nu 70 verdachten terecht staan voor het plegen van 800 gevallen van het schenden van de mensenrechten.