Boudica, de genadeloze Keltenkoningin

In de oude geschiedenis van het Europese continent kunnen we maar heel weinig vinden over vrouwelijke krijgers. Toch waren ze er. Een van hen was de Keltische koningin Boudica. Zij ging de strijd met het oppermachtige Romeinse Rijk aan.

Tekst: Reinhilde van Aalderen Boudica was de echtgenoot van de Keltische koning Prasutagus. Zij heersten over de Iceni, een Keltisch volk dat in het huidige Norfolk leefde. De tijdspanne van Boudica’s leven is niet excact te achterhalen. Door oude geschriften ontdekten wetenschappers dat het ergens rond het begin van de Christelijke jaartelling geweest moet zijn. De Iceni waren een versplinterd volk. Iceni-stammen vochten regelmatig met elkaar om macht of land.Toch hadden ze een gezamenlijke vijand: Rome.

Romeinen spelen gemeen spel

Het gebied waar de Iceni leefden viel onder het Romeinse Rijk. Prasutagus, de echtgenoot van Boudica, sloot een verbond met de Romeinen.  Overeengekomen werd dat hij koning mocht blijven van zijn stam, echter wel onder het regime van de Romeinen. Prasutagus benoemde zijn vrouw Boudica en zijn twee dochters als officiële erfgenamen zodat zijn koninkrijk zou blijven voortbestaan als hem iets overkwam. Het leek een slimme zet, maar de Romeinen waren sluw. Zij hielden zich alleen aan het verbond zolang Prasutagus leefde. Door een nog onbekende oorzaak stierf Prasutagus en Boudica bleef alleen achter met haar dochters en haar stam. De Romeinen grepen na zijn dood de kans om het land van de Iceni in te nemen en het volk gevangen te nemen. Het verbond werd door de Romeinen verbroken. Boudica nam het op voor haar volk maar moest daar zelf een vreselijk lot voor ondergaan. Romeinse soldaten namen haar te grazen en vernederden haar met oneindig veel zweepslagen. Haar dochters werden meegenomen door de soldaten. Door deze gebeurtenis begon het strijdvuur te branden in Boudica.

List leidt tot eenheid

Boudica wilde maar wat graag de strijd aan gaan met de Romeinen, maar het versplinterde Iceni-volk moest zich eerst verenigen om de gezamenlijke vijand te kunnen verslaan. Boudica riep de leiders van meerdere Iceni-stammen bij elkaar in het woud. Moesten de stammen de handen ineen slaan of moesten ze het er bij laten zitten? Ze beloofde aan de goden over te laten wat het besluit zou zijn. Boudica bedacht een list met een raaf. Dit was een heilig dier voor de Kelten. Boudica  nam een raaf onder haar mantel en draaide zijn nek om. Als het beest na deze greep nog leefde en weg zou vliegen was het een teken van de goden dat de stammen één moesten worden. Ze draaide de nek om van het beest, gooide hem vervolgens de lucht in en de vogel vloog weg. De stamleiders stonden versteld. Dit moest wel een teken van de goden zijn. Boudica deed eigenlijk een soort goocheltruc met haar raaf. Ze brak niet de nek van het beest maar waarschijnlijk had ze een tak of een ander dood dier onder haar mantel verstopt. Misschien niet helemaal eerlijk, maar door deze zet bracht ze een flink leger bij elkaar. Volgens geschriften verzamelde Boudica honderdduizenden Keltische krijgers.

Boudica de Genadeloze

Boudica was een sterke vrouw die nergens voor terugdeinsde. Ze ging samen met haar leger op roof- en plundertochten door Romeins gebied. Alle dorpen en steden die ze tegenkwamen werden geplunderd, de bevolking werd afgeslacht en alle woningen werden in brand gestoken. Boudica was de eerste krijger die het voor elkaar kreeg om het Romeinse Londinium te veroveren, deze stad kennen we nu als Londen. Door haar gewelddadige plundertochten door het Romeinse Rijk stond ze al gauw bekend als Boudica de Genadeloze. Romeinse legioenen konden haar niet stoppen en al snel vluchtten Romeinse regenten voor Boudica.

Keerpunt

Hoewel de eenwording van het Iceni-volk door het “goddelijke” werd bepaald was er toch enige ophef onderling. Sommige leiders twijfelden aan de bloeddorstige houding van hun koningin. Deed ze het echt voor het volk of was het eerder een wraakactie van een koningin die haar koning en dochters verloren had? Rond het jaar 60 wilde Boudica de laatste slag uitvechten. Deze slag moest de genadeslag worden voor de Romeinen. Vanuit Rome werd de Romeinse gouverneur Gaius Paulinus opgeroepen om Boudica te verslaan. Hij was een sluwe strateeg en durfde daarom met een veel kleiner leger de strijd aan te gaan met de Kelten. Wat de ultieme overwinningsstrijd voor de Kelten moest worden werd een ultieme afslachting. De ongedisciplineerde Keltische krijgers waren niet opgewassen tegen de georganiseerde en gedisciplineerde Romeinse legionairs. Een groot aantal Iceni-krijgers kwam om tijdens de strijd. Een van de redenen hiervoor was dat de krijgers hun families meenamen naar de strijd. Dit was een gebruikelijke tactiek onder Keltische en Germaanse volkeren. Het idee was dat de krijgers harder zouden vechten om hun families te beschermen. Nadat duidelijk werd dat de Iceni niet opgewassen waren tegen het Romeinse legioen, probeerden zij te vluchten. Hun families blokkeerden echter de vluchtroute, en een groot aantal krijgers werd afgeslacht. Waarschijnlijk stierf Boudica zelf ook in dit gevecht. Waaraan ze precies overleed weten we nog niet.

Ultieme wilskracht

Boudica was een grote vrouw met lang rood haar. Naast haar bijzondere uiterlijk was ze een geweldige krijger en een verantwoordelijke koningin. Ze had alles over voor haar volk en probeerde, ondanks het leed dat haar en haar volk werd aangedaan, verder te kijken. Ze hoopte dat de Iceni en andere Keltische volken ooit vrij konden leven. Deze wilskracht heeft haar ver gebracht.