Charles Taylor – oud-president Liberia

De Liberiaanse oud-president Charles Taylor heeft een klacht ingediend tegen staatssecretaris van justitie Fred Teeven. Taylor heeft asiel aangevraagd in Nederland en verwijt Teeven zijn aanvraag niet in behandeling te hebben genomen. Zijn asielaanvraag had Taylor ingevuld toen hij via Rotterdam naar Engeland werd vervoerd. Daar zit hij een vijftigjarige celstraf uit voor oorlogsmisdaden in Sierra Leone.

Jeugd Charles Taylor

Charles Ghankay Taylor werd op 28 januari 1948 geboren in het kleine plaatsje Arthington in Liberia. Taylors vader was een rechter van Amerikaans-Liberiaanse afkomst. Taylor ging in 1977 naar de Verenigde Staten om economie te studeren in Massachusetts. Tijdens zijn studie ging hij zich interesseren in de Liberiaanse politiek en werd lid van de Union of Liberian Associations (ULA). Als voorzitter van de ULA leidde hij de studentendemonstratie van de Liberianen tegen de toenmalige Liberiaanse president Tolbert in 1979. In 1980 keerde Taylor terug naar zijn thuisland Liberia.

Politieke keuzes Charles Taylor

President Tolbert werd in april 1980 vermoord toen het leger een coup pleegde. De sergeant-majoor Samuel Doe kwam na deze coup aan de macht en Taylor sloot zich bij het nieuwe regime aan. Al snel werd hij benoemd tot directeur van de General Services Agency (GCA), welke verantwoordelijk was voor de overheidsuitgaven. In 1983 werd Taylor door Doe beschuldigd van fraude en werd hij ontslagen. Taylor vluchtte hierna in oktober 1983 naar de Verenigde Staten. Doe’s invloed rijkte ver en eenmaal in de Verenigde Staten werd Taylor opgepakt. Maar Taylor wist in 1985 te ontsnappen en vluchtte naar Libië. In Libië sloot Taylor een vriendschap met kolonel Muammar Gadaffi en Blaise Compaoré. Mede door de financiële steun van Gadaffi kon Taylor daar de militaire groep National Patriotic Front of Liberia (NPFL) opzetten. De NPFL bestond onder andere uit andere ballingen.

Kerstinvasie 1989

Op kerstavond 1989 vertrokken Taylor en de NPFL richting de Liberiaanse grens. De invasie was het startsein van een burgeroorlog in Liberia. Meer dan 200.000 mensen werden gedood en er vielen talloze gewonden. Een miljoen Liberianen vluchtten naar buurlanden en nog een miljoen mensen moesten vluchtten binnen het eigen land op zoek naar een veiligere woonplaats. De angst die de NPFL inboezemde zorgde ervoor dat vele slachtoffers van de kerstinvasie bij de verkiezingen in 1997 op Taylor stemden, in de hoop dat het geweld zou stoppen. Taylor won met een overweldigend aantal stemmen (75%) en werd de president van Liberia.

Rol Charles Taylor in burgeroorlog Sierra Leone

De NPFL had tijdens de burgeroorlog in Sierra Leone (1991-2002) het Revolutionairy United Front (RUF) geholpen in de strijd om de macht. Door zijn rol in het conflict in Sierra Leone groeide de internationale kritiek op president Taylor tijdens zijn regeerperiode. De Verenigde Naties besloot in 2000 sancties op te leggen aan Liberia: diamantembargo’s werden in werking gezet en in 2001 kreeg Taylor een reisverbod. De schending van de mensenrechten waar Taylor van werd verdacht door zijn deelname aan de burgeroorlog in Sierra Leone zorgden ervoor dat hij door het speciale Sierra Leone-tribunaal werd beschuldigd van oorlogsmisdaden. In 2003 besloot Taylor onder zware internationale druk zijn presidentschap op te geven en vertrok hij naar Nigeria.

Internationaal Strafhof Den Haag

De beschuldigingen aan het adres van Taylor en de uitgeloofde beloning voor zijn arrestatie zorgden ervoor dat Nigeria hem in 2006 uitleverde aan Liberia. Vanuit Liberia werd hij naar het Internationaal Strafhof in Den Haag gebracht waar het proces begon. Taylor stond terecht voor misdaden tegen de menselijkheid, het ronselen van kind soldaten, het mishandelen en verminken van burgers, illegale diamanthandel van de zogenaamde ‘bloeddiamanten’ en overige wandaden. Taylor ontkende alle aanklachten. Het jarenlange proces werd beëindigd in 2012 en Taylor werd schuldig bevonden voor zijn verantwoordelijkheid aangaande de gepleegde oorlogsmisdaden. Taylor werd veroordeeld tot vijftig jaar gevangenschap op 64-jarige leeftijd.