Dawson’s Field vliegtuigkapingen

Op 6 september 1970 werden drie vliegtuigen gekaapt door leden van het ‘Volksfront voor de Bevrijding van Palestina’. Drie dagen later, op 9 september, vond nog een kaping plaats. Gezamenlijk staan deze kapingen bekend als de Dawson’s Field Kapingen. Genoemd naar een vliegveld van de Britse luchtmacht in Jordanië waar enkele van deze vliegtuigen zouden landen.

Het Volksfront

Het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina was in 1967 samengesteld door de militante Palestijnse leider George Habash uit verschillende kleinere guerrillabewegingen. Zij stond bekend als een organisatie met een Marxistische achtergrond. Het Volksfront had banden met de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie. Deze organisatie was in 1964 opgezet om de soevereiniteit van Israël in Palestina te beëindigen en de destructie van die staat te bewerkstelligen. Leider van deze organisatie was de in 2004 in Parijs overleden Yasser Arafat. Arafat zou uiteindelijk in 1993 een vredesovereenkomst tekenen met de Israëlitische overheid. Zover was het in 1970 echter nog lang niet.

Onderhandelingen

In de drie vliegtuigen die op Dawson’s Field werden geparkeerd hielden de leden van het Volksfront de passagiers gegijzeld. De bedoeling van de gijzeling was om de Britse regering over te halen om verschillende gevangen gezette leden van het Volksfront vrij te laten. Zou de regering niet toe willen geven, dan werden de vliegtuigen opgeblazen. Op 12 september liet de leider van de kapers, Bassam Abu-Sharif, de vliegtuigen daadwerkelijk opblazen. De gijzelaars waren gelukkig uit de vliegtuigen gehaald en ergens anders onder gebracht, voor een deel op een geheime locatie en voor een deel in een hotel in de buurt. De Britten begrepen nu wel dat de kapers echt meenden wat ze zeiden en gingen akkoord met de eisen.

Vlucht El Al 219

Eén vliegtuig dat de kapers ook graag hadden willen innemen, was de lijnvlucht van de Israëlische maatschappij El Al. Deze vlucht vertrok vanaf Schiphol en had tien Nederlanders aan boord. De gezaghebbende piloot verrichte echter een heldendaad door de kaping te verijdelen. Nadat de purser via de intercom meldde dat twee gewapende mannen de cockpit in wilden weigerde de piloot hun verzoek. In plaats daarvan liet hij het vliegtuig plotseling dalen, waardoor de kapers die niet vastzaten door het vliegtuig werden gelanceerd. Hierna trok hij de neus weer omhoog twee toevallig aanwezige Air Marshalls wisten vervolgens de kapers te overmeesteren. Een van de kapers was Leila Khaled, een jaar daarvoor had ze ook al meegedaan aan een andere kaping.

Maatregelen

Vliegtuigkapingen waren in de jaren zeventig een ware plaag, daarom moest hierop snel een oplossing komen. De Amerikanen hadden hierop eerst bedacht dat er vierduizend Air Marshalls, zoals die ook in de El Al vlucht zaten, dienden te worden ingezet om de veiligheid te bewaren. Vliegtuigmaatschappijen zagen dit echter niet zitten. Kogelgaten in de romp konden immers de drukcabine leeg laten lopen en reizigers zouden op nog hogere kosten gejaagd worden. Bovendien werd bij de effectiviteit van het aantal Air Marshalls op de hoeveelheid vluchten die op een dag gevlogen werden, vraagtekens gezet. Uiteindelijk werd voorkeur gegeven aan betere controle op de grond.