De Culturele Revolutie en de Rode Garde
Morgen zijn tekeningen van varkens ook taboe
Aldus de Franse hoofdredacteur Stéphane Charbonnier van het blad dat verantwoordelijk is voor de nieuwe spotprenten over de Islamitische profeet Mohammed. Naar aanleiding van deze tekeningen waarschuwde Laurent Fabius, de Franse minister van Buitenlandse Zaken, om “geen olie op het vuur te gooien”. Radicale Moslims willen de afbeeldingen van Mohammed uit ideologische overtuigingen namelijk verbieden. De Chinese leider Mao gebruikte in 1966 ook ideologische overtuigingen om de religieuze uitingen te beperken.
In 1966 kondigde Mao Zedong, de communistische leider van China, de Culturele Revolutie aan. Hij deed dit omdat het vertrouwen in zijn regering was afgenomen. Dit kwam onder andere door de mislukte Grote Sprong Voorwaarts. Daarnaast waren er ook steeds meer mensen die volgens Mao en zijn trouwe volgelingen te veel afweken van de echte maoïstische leer. Daarom meende hij dat de oude cultuur van China vernietigd moest worden, omdat deze tegen het maoïsme in ging.
De Rode Garde werd opgericht. Dit was een groep jongeren die er op ging toezien dat de ideeën die in Het Rode Boekje stonden, het basisboekje van het maoïsme, wel voldoende werden nageleefd. Ze waren Mao zeer trouw. De jongeren kregen opdracht van Mao en zijn handlangers, kleedden zich in legeruniformen met een rode band om hun arm en werden door de regering bewapend, betaald en gratis door het land vervoerd.
De Rode Garde richtte een enorme ravage aan. Alle godsdiensten waren verboden door Mao, dus vooral religieuze bolwerken werden verwoest. Ze vernielden eeuwenoude Boeddhistische tempels en kloosters in naam van het maoïsme. Ook scholen moesten het ontgelden en werden gesloopt. Het onderwijs stond namelijk te ver af van wat de arbeiders in China deden en de arbeiders stonden centraal in de ideologie van Mao. Daarom werden intellectuelen en leraren vernederd en opgepakt.
Voor Mao en de Rode Garde werd de Culturele Revolutie een groot succes. Zijn macht in het land en binnen zijn partij was hersteld. De enige cultuur die nog aanwezig was in China was de maoïstische cultuur. Officieel kwam er daarom in 1969 een einde aan de Culturele Revolutie, maar in de praktijk kwam de Culturele Revolutie pas na Mao’s dood in 1976 echt ten einde. De schade was enorm en de bevolking was doodsbang. Na Mao’s dood kregen zijn belangrijkste handlangers de schuld van de Culturele Revolutie, waaronder Mao’s vrouw. Dit gebeurde omdat Mao in de ogen van de bevolking nog steeds een held bleef.
