De middeleeuwse kruistochten

De kruistochten naar Jeruzalem in de hoge middeleeuwen hadden als doel de bevrijding van het Heilige Land van de islamitische heersers. Hoe verliepen de kruistochten die plaatsvonden tussen 1096 en 1271?

Jeruzalem in islamitische handen

Jeruzalem was al sinds het jaar 638 in handen van de moslims. Aanvankelijk was het christenen nog toegestaan de stad als bedevaartsoord te bezoeken, maar in 1056 werden zij door de leiders van Jeruzalem uit de stad verbannen. De christenen kregen geen toestemming meer om de Heilige Grafkerk te bezoeken. Dit verbod en de angst voor de oprukkende moslims vormden de aanleiding tot het oproepen van de Eerste Kruistocht (1096-1099) door paus Urbanus II.

De Eerste Kruistocht: een bescheiden succes

Paus Urbanus II riep op de Synode van Clermont de Eerste Kruistocht uit. De paus wilde de Byzantijnse keizer Alexius I te hulp schieten bij zijn verdediging tegen de Turkse Seldjoeken. Voor Urbanus II was Alexius’ vraag om hulp de perfecte reden om een poging te doen het Heilige Land te heroveren. De kruisvaarders wisten een groot deel van het Heilig Land te veroveren, maar waren niet kundig genoeg om de veroveringen te behouden. Daarnaast had het leger onderweg veel verliezen geleden, waardoor er niet genoeg soldaten over waren om de veroverde gebieden permanent te bewaken. Het lukte de kruisvaarders wel om Jeruzalem te veroveren en zij wisten de stad tot 1187 in handen te houden.

De Tweede Kruistocht (1145-1149)

Tijdens de Eerste Kruistocht werd onder andere het graafschap Edessa gesticht door de christelijke kruisvaarders. De kruisvaarders konden het graafschap echter niet goed verdedigen, wat leidde tot de val van Edessa in 1145. De poging van paus Eugenius III om de macht in Edessa te herstellen pakte niet goed uit; de twee gestuurde legers werden afzonderlijk van elkaar verslagen door de Turkse Seldjoeken.

Richard Leeuwenhart en de Derde Kruistocht (1189-1192)

Toen de Saraceense generaal Saladin in 1187 Jeruzalem wist te bezetten, werd door Hendrik II van Engeland en Filips II van Frankrijk opgeroepen tot een kruistocht. De leiding over de kruistocht was in handen van de Duitse koning Barbarossa, de Franse koning Filips II en de Engelse Richard Leeuwenhart. Laatstgenoemde speelde een grote rol in de herovering van de stad Akko, nadat hij onderweg ook Cyprus wist te veroveren. Richard won ook nog de Slag bij Arsoef, maar wist niet de controle te krijgen over Jeruzalem, maar bereikte wel een overeenkomst met Saladin, waarna het christelijke pelgrims weer toegestaan werd om ongewapend Jeruzalem te bezoeken.

De Vierde, Vijfde en Zesde Kruistocht

Zowel de Vierde als de Vijfde Kruistocht liep uit op niets. De islamitische heersers wisten de christenen buiten Jeruzalem te houden en de christelijke legers leden grote verliezen. De Zesde Kruistocht (1228) kende de minste gevechten tot dan toe. De Duitse keizer Frederik II wist door middel van onderhandelingen Jeruzalem in bezit te krijgen en de stad bleef voor vijftien jaar in christelijke handen.

Het einde der kruistochten

In 1244 lukte het de Turken opnieuw om Jeruzalem te heroveren, waarna er nogmaals een leger gestuurd werd om de stad in christelijke handen te krijgen. Vanuit de Egyptische havenstad Damietta werd de aanval gestart, maar ook de Zevende Kruistocht eindigde voor de christenen in een teleurstelling. De twee laatste kruistochten die volgden hadden weinig met Jeruzalem van doen. De kruisvaarders deden verwoede pogingen enkele christelijke steden in het Midden-Oosten in handen te houden, maar konden niet voorkomen dat de christelijke invloed in het Midden-Oosten grotendeels verdween.