‘Gandy Dancers’: muziek en de spoorlijn

De ‘Gandy Dancers’ waren de duizenden arbeiders, van verschillende etnische achtergronden, die tijdens de 19de en 20ste eeuw werkten aan het spoor in de Verenigde Staten. De mannen moesten nieuwe trajecten aanleggen en bestaande verbindingen onderhouden. Tijdens het werk werden door de ‘Gandy Dancers’ veel liederen gezongen, de zogeheten ‘work songs’. Muziek stond centraal bij de aanleg van de vele kilometers spoor.

De term de ‘Gandy Dancer’          

De precieze oorsprong van de term Gandy Dancer is in mysterie gehuld. Volgens sommige verhalen slaat de term op de bewegingen die de arbeiders maakten bij het uitlijnen van het spoor. Ze gebruikten hiervoor een speciaal apparaat: de Gandy. Een andere theorie heeft betrekking op de producent van de onderdelen. Een bedrijf, Gandy Manufacturing, zou verantwoordelijk zijn geweest voor de aanlevering van al het materiaal dat tijdens het werk werd gebruikt. Dit bedrijf zou zo bekend zijn geworden dat de naam is blijven hangen. Men weet echter niet zeker of dit bedrijf ooit bestaan heeft. Bij het historisch instituut van Chicago hebben historici nooit een verwijzing naar dit bedrijf kunnen vinden.

Etnische achtergronden

De meeste arbeiders - die rond de jaren ‘30 in het zuiden van de Verenigde Staten aan het spoor werkten - waren van Afrikaanse of Afro-Amerikaanse afkomst, maar zij waren zeker niet de enigen die het zware en slecht betaalde werk uitvoerden. Chinezen, Mexicanen, Ieren, Italianen, Oost-Europeanen en de inheemse bevolking maakten allemaal deel uit van de grote groep arbeidskrachten die iedere dag weer naar het spoor trok. De Afro-Amerikaanse gemeenschap staat bekend om het gebruik van zang tijdens het werk op de plantages, maar zij zongen dus ook tijdens andere werkzaamheden. Over het algemeen wordt aangenomen dat ook de andere dagloners aan deze muzikale sessies deelnamen.

De stijl van de Gandy Dancers

Het is lastig alle verschillende ‘work songs’ onder één noemer te scharen, omdat er veel verschillende vormen waren, afhankelijk van het werk dat werd verricht. Bij het werk aan de spoorlijn waren wel een aantal algemene stijlelementen te herkennen. Zo hadden de meeste nummers een eenvoudig ritme, dat goed te volgen was voor iedereen die de tekst nog niet kende. Dit ritme werd vaak aangegeven door te klappen, omdat de arbeidskrachten geen andere instrumenten bezaten en hun handen bovendien beperkt vrij waren. Een andere stijlvorm die veel werd gebruikt was vraag-en-antwoord. Eén zanger zong voor en de rest beantwoorde zijn vraag. Ook zat er veel herhaling in de nummers. Op deze manier hadden nieuwkomers een lied snel begrepen en konden zij meezingen.

Functie van de muziek

Het constante ritme van de muziek hielp de werkers hun taken goed te coördineren. Wanneer verschillende handelingen op hetzelfde moment uitgevoerd moesten worden kon door het ritme van de muziek het juiste tempo worden aangehouden  zonder dat hierbij fouten werden gemaakt. Zo was het bijvoorbeeld tot het midden van de 20ste eeuw heel normaal dat het spoor verschoof wanneer hier een trein overheen denderde. Deze afwijking moest na verloop van tijd gecorrigeerd worden om te voorkomen dat de locomotief bij een volgende rit ontspoorde. Dit uitlijnen moest heel precies gebeuren; iedereen moest op hetzelfde moment tegen de rails slaan. Dankzij het ritme van de liederen kon het werk snel en veilig gebeuren. Natuurlijk hielp het zingen ook tegen de verveling. Door de muziek hielden de arbeiders de moed erin en bleven zij gemotiveerd. Het kwam ook voor dat de tekst van een lied werd aangepast om in het geheim berichten aan elkaar door te kunnen geven, zonder dat de opzichter dit in de gaten kreeg.

Documentaire

Barry Dornfeld en Maggie Holtzberg-Call brachten in 1994 een documentaire uit over het leven van de ‘Gandy Dancers’. Omdat de treinverbindingen vanaf de jaren ’60 met machines konden worden onderhouden moesten de twee op zoek naar oude dagloners die nog handmatig de rails hadden gelegd. De liederen waren bij de meeste van hen diep weggezonken, maar kwamen uiteindelijk toch allemaal weer naar boven: “I don't know but I've been told, Susie has a jelly roll. I don't know...huh But I've been told...huh Susie has...huh A jelly roll...huh.“