Geschiedenis van de Parsigemeenschap in India

Midden november 2014 werd door leden van de in India levende Parsigemeenschap een campagne gestart om het alsmaar kleiner worden van de groep een halt toe te roepen. Via advertenties worden de Parsi’s aangespoord om te trouwen en kinderen te krijgen. Voorbeelden van teksten in de advertenties zijn: “Will your boyfriend ever be as successfull as Ratan Tata? Who are you to judge, Nicole Kidman?” of “Don’t leave your child to face the world alone”. Oorspronkelijk komen de Parsi’s uit het gebied waar tegenwoordig Iran ligt.

De Parsi’s en het Zoroastrisme

Wanneer de Parsi’s zich exact in India vestigden is niet bekend, maar waarschijnlijk gebeurde dit ergens tussen de achtste en tiende eeuw. De Parsi’s zijn aanhangers van het Zoroastrisme, een geloofsovertuiging die door de stichter van het Perzische rijk, Cyrrus II de Grote, in de zesde eeuw v.Chr. tot staatsgodsdienst werd benoemd. Met de verovering van het Perzische Rijk door de Arabieren in de zevende eeuw nam de islam haar plaats in. Aanvankelijk bleven de moslims redelijk tolerant tegenover zij die zich niet bekeerden, door iets meer belasting te betalen, geen paard te rijden en zich te houden aan bepaalde kledingvoorschriften konden de meesten nog gewoon een goed bestaan opbouwen.

Uittocht van de Parsi’s

Vanwege angst voor vervolging, die zeker in de tiende eeuw heviger werd, trokken de Parsi’s toch weg uit hun oorspronkelijke woonomgeving richting de Perzische Golf. Nadat zij merkten dat hier mogelijk ook vervolging op de loer lag, trokken zij verder richting India. In India bleven de Parsi’s altijd een redelijk kleine boerengemeenschap, die vanwege hun geloof nauwelijks trouwden met andere etnische groepen in India. Pas zes eeuwen nadat de Parsi’s zich vestigden in India werd voor het eerst hun verhaal opgeschreven.

Parsi’s als suiker in de melk

Volgens de overlevering konden de Parsi’s zich ook niet zonder meer in India vestigen. De Parsi’s, die met zeilboten naar India waren gekomen, werden door de plaatselijke prins geweigerd. Hij liet dit weten door een glas tot de rand toe te vullen met melk, dat betekende dat er in India geen ruimte was voor een andere religie. De Parsi’s stuurden de melk echter terug, maar niet voordat zij een klein beetje suiker hadden toegevoegd. Omdat zij de samenleving kwamen versterken en het glas niet zouden doen overlopen, mochten zij daarom toch blijven.

Contacten met de Zoroastriërs in Perzië

Tot de vijftiende eeuw bleven de Parsi’s contact onderhouden met de achtergebleven Zoroastriërs in Perzië. In 1477 vertrok zelfs nog een groep uit India naar Perzië om ideeën en bevindingen uit te wisselen. Tot het midden van de achttiende eeuw bestond tussen de groepen ook nog een levendige cultuur van briefuitwisselingen. Pas nadat men het niet meer eens kon worden over bepaalde tradities verwaterden de contacten.

Verbeterde omstandigheden

Godsdienstige meningsverschillen die hier ontstonden, ontwikkelden zich waarschijnlijk door contacten met de Engelsen, die zich vanaf de zeventiende eeuw in het gebied vestigden. Vanaf dat moment kregen de Parsi’s het ook steeds beter in India, omdat zij meer open stonden voor invloeden van buitenaf dan de Hindoe- en Moslimgemeenschappen. Daarnaast vaardigden de Engelsen de godsdienstvrijheid uit in de gebieden die zij onder bestuur hadden. Dit maakte dat de Parsi’s zich ook in Bombay konden vestigen en zich bezig konden houden met de handel. Later in de negentiende eeuw zouden zij zich ook richten op scheeps- en treinbouw.

Uitdunning

Nog steeds is de Parsigemeenschap een behoorlijk welvarende groep in het vrij arme India. Doordat de meisjes in die gemeenschap echter vaak hoger opgeleid zijn dan de jongens, willen zij niet met iemand beneden hun niveau trouwen en kijken zij naar jongens buiten de gemeenschap. Kinderen die uit deze huwelijken worden geboren, mogen geen Parsi genoemd worden. Parsi’s die wel met elkaar trouwen krijgen veel later kinderen en nemen vaak maar één tot maximaal twee kinderen.