Nederlandse regering gedoogt softdrugs
Horden toeristen komen ieder jaar richting Amsterdam om te profiteren van het gedoogbeleid dat de Nederlandse regering voert. Op 7 juli 1972 werd hiervoor het startschot gegeven.
Hasj en marihuana onbekend in Nederland
Tot 1953 waren hasj en marihuana relatief onbekend in Nederland en was er geen reden om drugs te verbieden. De Rotterdamse politie rapporteerde voor de Tweede Wereldoorlog over Noord Afrikaanse- en Arabische kooplieden die tijdens het roken van een joint werden aangetroffen, maar de drug was nog niet bekend in alle lagen van de samenleving.
Blowen populair in Amsterdam
Na de oorlog kwam er verandering in het beleid ten opzichte van hasj en marihuana. Met name Rotterdam en Amsterdam waren steden waar het drugsgebruik zich gestaag uitbreidde. In 1953 werd het bezit en de productie van de hallucinerende planten strafbaar. Het mocht echter niet baten en vanaf de jaren ’60 begon het gebruik van drugs grotere vormen aan te nemen. In 1972 werd ook de eerste koffieshop geopend in Amsterdam.
Scheiding soft-harddrugs
Het grote aantal overtredingen van de Opiumwet van 1919, die werd aangepast in 1953, zorgde dat het ministerie van Binnenlandse zaken zich in de jaren ’70 over het drugsprobleem boog. Irene Vorrink was minister van Volksgezondheid in het kabinet-Den Uyl (1973-1977). Zij kwam met een voorstel om cannabis te legaliseren. In de praktijk zou er weinig veranderen, maar voor politie en gebruikers zou zo een einde aan de onduidelijkheid komen. Het baanbrekende drugsbeleid van Nederland heeft vanaf het begin veel weerstand uit het buitenland gekregen. In 1976 kwam er een wijziging in de Opiumwet met betrekking tot de scheiding van soft- en harddrugs, zoals wij die op dit moment nog steeds kennen.
