The Battle of Britain

Hitler dreigde op 19 juli 1940 met een aanval op het Verenigd Koninkrijk als de Britten niet onmiddellijk de wapens neer zouden leggen. Toen Churchill op aandringen van zijn chef en het parlement het voorstel van Hitler tot overgave weigerde, moest Hitler wel de daad bij het woord voegen. De luchtoorlog tussen Engeland en Duitsland begon in de zomer van 1940. 

De Slag om Engeland, beter bekend onder de Engelse benaming The Battle of Britain was een luchtgevecht tijdens de Tweede Wereldoorlog tussen de Duitse Luftwaffe en de British Royal Air Force (RAF). De slag begon op 10 juli 1940 en eindigde op 31 oktober 1940. De bedoeling van de Duisters was door een groot aantal bombardementen de Britten tot overgave te dwingen. Als de Luftwaffe het luchtoverwicht op de Noordzee en boven Engeland had, kon de Duitse marine samen met de Wehrmacht vervolgens een invasie in Engeland uitvoeren. In de zomer van 1940 was ging de Luftwaffe over tot actie.

Drie fasen

De slag bestond uit drie delen: De slag om het kanaal, Operatie Adelaar en het bombarderen van vliegvelden. De gevechten boven het Kanaal verliepen meestal in het voordeel van de Duitsers, aangezien hun bommenwerpers werden geëscorteerd door grote groepen jagers, die de RAF numeriek overvleugelden. Deze gevechten waren voor de Duitse luchtmacht een goede manier om de sterkte van de RAF te testen en om hun piloten de nodige gevechtservaring op te laten doen.

Op 13 augustus werd overgegaan op Operatie Adelaar. Het duurde vijf dagen. Duitsers vielen de havensteden Plymouth en Southhampton en de vliegvelden in Hampshire en Kent aan. Van 24 augustus tot 6 september besloten de Duisters om te gaan bombarderen. Londen werd aanvankelijk nog ongemoeid gelaten. Göring besloot na een reeks aanvallen van de RAF op Berlijn, dat Londen het hoofddoel van de Duitse aanval moest zijn. Hij hoopte op die manier het moreel van het Britse volk te breken.

Het beste van IsGeschiedenis in je inbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief! Helemaal niks missen? Volg ons op Facebook!

Bombardementen op Londen, het begin van the Blitz

Zodoende vertrokken op 7 september 372 bommenwerpers en 642 jachtvliegtuigen richting Londen om de stad aan te vallen. In de strijd die volgde, verloor de RAF 290 vliegtuigen, de Luftwaffe 380.  Acht dagen later, op 15 september, lanceerde de Luftwaffe wederom een grootscheepse aanval op Londen. Maar toch was het rendement voor de Duitsers beperkt. De moraal van de bevolking brak niet, en de RAF hield stand. Wel moesten de inwoners van Londen wekenlang overleven in schuilkelders en in metrostations. De serie bombardementen kwam onder de Britten bekend te staan als the Blitz, een verbastering van het Duitse woord voor bliksem.

De Britten hadden de jagers verdeeld over bases door het land, waardoor de schade aan het materiaal beperkt bleef. De Britse vliegtuigfabrieken draaiden inmiddels op volle toeren. Een neergeschoten toestel was voor de RAF nog wel te vervangen. Maar daarmee was de RAF niet uit de problemen. Door de hgevige luchtgevechten waren de verliezen groot. De RAF verloor in hoog tempo haar meest ervaren gevechtspiloten. Ervaring die juist broodnodig was om de nog onervaren versterkingen heelhuids door de eerste gevechten heen te loodsen. Hetzelfde gold echter voor de Luftwaffe. Ook voor de Duitsers waren de verliezen enorm. Daarbij hadden de Duitse piloten als nadeel dat zij, wanneer ze zich met hun parachute het vege lijf redden, krijgsgevangen werden, terwijl RAF-piloten die een crash overleefden, vaak snel weer met een nieuw vliegtuig het luchtruim kozen. Beide luchtmachten streden op het uiterste van kun kunnen en hadden nauwelijks reserves meer. 

Radar

De Engelsen wonnen uiteindelijk grotendeels door de technologische vooruitgang. Britse vliegtuigen waren namelijk voorzien van een snufje dat de Duitsers niet hadden: radar. Daardoor wisten de Britten nog voordat de vijandelijke vliegtuigen in zicht waren waar ze de Duitsers ongeveer konden verwachten. Daarbij speelde de strakke organisatie van de RAF een grote rol. Een efficiente manier van communiceren zorgde ervoor dat de hoogste bevelhebbers altijd een actueel beeld hadden van welke squadrons paraat stonden, welke al in gevecht waren en welke squadrons nog bijgetankt, geladen of gerepareerd moesten worden. Die combinatie zorgde ervoor dat de vliegtuigen van de RAF vanuit controlecentra efficient naar de aanvallende Duitse vliegtuigen werden geleid. Daar konden de Duitsers in taktisch opzicht niks tegenin brengen. 

De Duitsers trekken zich terug

De plannen voor een invasie tegen Engeland werden op 31 oktober afgeblazen. De aandacht van Hitler en Hermann Göring richtte zich hierna op de voorgenomen invasie in Rusland. De Duitsers achtten de Britten, ook al waren ze niet overwonnen, namelijk niet meer in staat hen veel schade toe te brengen. Wel gingen de nachtelijke bombardementen op Engelse steden nog door tot in 1941.

Desondanks zorgde de Slag om Engeland ervoor dat Groot-Brittannië een factor van belang bleef als oorlogvoerende mogendheid. Winston Churchill zei over de piloten van de RAF: "Nooit in de geschiedenis van de oorlogvoering hebben zovelen zoveel te danken gehad aan zo weinigen"