Vingerafdruk: van handtekening tot boevenvanger

Technologiebedrijven investeren veel tijd in de technologie rondom vingerafdrukken, maar dat komt niet altijd goed van de grond. Zo ook bij een grote fabrikant van mobiele telefoons. In augustus 2017 werd bekend dat een vingerafdrukscanner in het scherm er voorlopig nog niet komt. Technologie rondom vingerafdrukken kent een lange geschiedenis en gaan zelfs terug tot de prehistorie.

Vingerafdruk als handtekening

De eerste vingerafdrukken werden in de eeuwen voor Christus door pottenbakkers gebruikt als handtekening. Voor de chinezen was de vingerafdruk een middel om documenten te ondertekenen. Dit gebeurde in klei en stempels. In de eeuwen na Christus nam het gebruik af, waarschijnlijk vanwege het dalende gebruik van klei als schrijfmiddel en de komst van geschreven handtekeningen.

Classificatiesysteem

Het betekende echter niet de teloorgang van de vingerafdruk. Sterker nog, het kreeg vanaf het einde van de zeventiende eeuw een grote wetenschappelijke rol van betekenis. Het bleek een uitermate geschikt voor het identificeren van personen. De uitvinding van de microscoop en het vergrootglas maakten het bestuderen van de afdruk makkelijker, waardoor verschillende patronen herkend konden worden. De Italiaanse professor Marcello Malpighi onderzocht als eerste deze lussen en bogen. De Tsjechische fysioloog Johannes Purkinje stelde in 1823 een classificatiesysteem vast. Dit systeem onderscheidde verschillende typen afdrukken van vingers. Ook had het als voordeel dat het makkelijk op te sporen was met een andere vingerafdruk die in een databank was opgeslagen, omdat ze in klassen waren opgeslagen. De techniek van de dactyloscopie, zoals deze bestudering wordt genoemd, verliep sindsdien in een stroomversnelling.

Vingerafdruk als registratie

De Engelse ambtenaar William Herschel gebruikte de vingerafdruk in beginsel bij bekende personen, maar later ook bij onbekenden. Hij kwam er bovendien achter dat het goed kon dienen als bewijs voor fraude. Hij liet de Indiase arbeiders massaal een afdruk van hun vinger nemen bij het ophalen van hun loonzakje. Voor de tweede maal in de rij aansluiten had geen zin meer.

Vingerafdruk voor forensisch onderzoek

Het classificatiesysteem dat de Britse antropoloog Francis Galton in 1892 ontwikkelde, overtrof het werk van purkinje. In zijn werk Finger prints beschreef Galton dat de vingerafdruk uniek is. In hetzelfde ontdekte de Argentijn Juan Vucetich dat de vingerafdruk goed van pas komt als identificatiemiddel. Nog in hetzelfde jaar zou in Argentinië een rechercheur de eerste moordzaak onder deze nieuwe methode hebben opgelost. Vanaf de negentiende eeuw volgden vele andere zaken die dankzij de vingerafdruk tot een goed einde kwamen. Tot op de dag van vandaag is deze methode onmisbaar in forensisch onderzoek.