Schlitz-snotbier

In de jaren zeventig van de vorige eeuw is Schlitz het op een na best verkochte bier in de VS, na Budweiser, terwijl het daarvoor altijd de eerste plaats heeft ingenomen. Schlitz wil die koppositie terug. De directeur van het bedrijf komt met een interessante strategie.

Kosten drukken

Als hij de kosten van de ingrediënten in het bier kan verlagen en tegelijkertijd het brouwproces kan versnellen, kan hij meer bier brouwen in dezelfde tijd voor minder geld. Dat betekent hogere winsten. De brouwtijd wordt teruggebracht van veertig naar vijftien dagen. En het grootste deel van de gerst wordt vervangen door maissiroop, wat goedkoper is. De directeur vervangt ook de schuimstabilisator om de wet te omzeilen die bierbrouwers verplicht om de originele stabilisator op het etiket te vermelden.

Snotbier

Schlitz krijgt wat het wil: een goedkoper, winstgevender bier dat heel wat geld opbrengt. Aanvankelijk tenminste. Het bier smaakt verschrikkelijk slecht en de ingrediënten kleven samen en zinken naar de bodem van het vat. Daar vormen ze een substantie die op snot lijkt. Het bedrijf weet al snel dat het snotbier niet goed is, maar besluit om niets te doen.

Tien miljoen vaten teruggeroepen

Maandenlang blijft het bier in de handel en de directeur van het bedrijf denkt dat het wel goed zal komen. Niet dus. De verkoop daalt pijlsnel en Schlitz verdwijnt algauw uit de top drie. Het bedrijf geeft zijn vergissing uiteindelijk toe en roept tien miljoen vaten terug. Maar de reputatie is naar de maan en de verkoop kan zich nooit meer herstellen. In 1981 sluit het bedrijf en wordt het gekocht door Stroh Brewery Company, een (andere) voormalige rivaal.