dr. R. J. Meijer heeft de semafoon 1,5 jaar op proef gehad

De geschiedenis van de pager

Een pager is een apparaat dat ingezet kan worden om iemand een tekstbericht of signaal te sturen. Ook is het met professionele pagers zelfs mogelijk om een spraakbericht mee te sturen. Pagers worden ook wel semafoon, buzzer of pieper genoemd, al heeft elke benaming weer zijn eigen gebruikstoepassingen. Om iets naar een ander te sturen is een pager uitgerust met simkaart of maakt het gebruik van een landelijk of lokaal eigen netwerk. Als je een pager voor communicatie op korte afstand wilt gebruiken dan werkt dit op basis van frequenties. Dit kan bijvoorbeeld gebruikt worden in een restaurant om te klant te laten weten wanneer de maaltijd afgehaald kan worden.

Jaren zestig

Het oorspronkelijke netwerk van pagers kwam in Nederland in de jaren zestig tot stand. Dit werkte met vier zenders in Nederland en België. De semafooncentrale bevond zich daarentegen wel gewoon in Nederland, namelijk in Den Haag. Het was bereikbaar onder een nummer dat begon met 065, al moesten de inwoners van België een nummer gebruiken die begon met 003165. Dit netwerk werkte bovendien met vier kanalen, die ook wel frequenties genoemd worden: 87.15, 87.20, 87.25 en 87.30 MHz. Dit was over het algemeen ook te ontvangen met een normale FM-radio, aangezien het iets onder het FM-bereik is. Je hoorde dan een melodietje. Dit duurde circa 700 ms en werd constant herhaald. Zo nu en dan veranderde de melodietje, er werd dan een oproep uitgezonden.

Verschillende kanalen en ontvangers

De vier zenders gebruikten op elk moment continue diverse kanalen, zo werden storingen vermeden. Lopik kon op een bepaald moment uitzenden op kanaal 1, terwijl de Belgische zenders op 2 en 3 uitgezonden werden en Smilde op kanaal 2. Na 700 ms koos elk zender weer een nieuw kanaal. Als er een oproep werd uitgezonden voor een abonnee wiens ontvanger op kanaal 2 werkte dan werd de oproep door alle vier zenders uitgezonden op het moment dat die zender op kanaal 2 uitzond. Het kon eerst ontvangen worden door de Escort, wat het formaat van een koffertje had. Het kon geplaatst worden in de auto met een slede. Een paar jaar later kwam de Minor op de markt, dit was een stuk kleiner en lichter dan de Escort. De Piccolo werd geïntroduceerd in de jaren 80, dit was nog een veel kleinere ontvanger.

Signaallampjes en toontjes

De Escort en Minor hadden drie signaallampjes, deze waren gemarkeerd met 1, 2 en 4. Door één of twee lampjes te laten branden waren er zes code mogelijkheden. De Piccolo had al een zevensegmentendisplay, zo werd een cijfer getoond. De Escort en Minor decodeerden bovendien de hoogte van alle toontjes. Het alarm werd geactiveerd bij een passende combinatie. De Piccolo deed dit niet aangezien het al digitaal werkte. Hierdoor konden meer nummers uitgegeven worden. Ook qua batterijgebruik en antenne was de Piccolo vele malen beter dan de twee voorgangers.