De duurzaamheid van Romeins beton

Onderzoekers van de Universiteit van Californië in Berkeley publiceerden op 28 mei 2013 nieuwe bevindingen over het eeuwenoude beton van de Romeinen,  dat ‘superieur’ zou zijn aan modern beton. Het beton van 2000 jaar oude Romeinse golfbrekers is nog steeds in relatief goede staat, terwijl moderne betonsoorten al na 50 jaar de eerste tekenen van verval vertonen.

Wetenschappers kwamen tot de ontdekking door monsters uit Romeinse golfbrekers uit Napels te analyseren. Het Romeinse beton bleek een zeer krachtig bindmiddel te bevatten, genaamd calcium-aluminium-silicaat-hydraat. Ook werd een bijzonder mineraal in het gesteente ontdekt, namelijk tobermoriet. Samen zorgen deze bestanddelen voor de duurzaamheid van het beton.

Het ‘recept’ voor Romeins beton werd opgeschreven rond 30 voor Christus door Marcus Vitruvius Pollio, die als ingenieur voor Octavianus (later keizer Augustus) werkte. Het beton van de Romeinen werd gemaakt door kalksteen te mengen met vulkanische as door het te verhitten tot 900 graden Celsius. Na de verhitting werd het mengsel in zeewater gedoopt om het af te laten koelen, waarna constructies gemaakt konden worden. De productie van het Romeinse beton was dus ook nog eens minder schadelijk voor het milieu dan hedendaags beton, dat tijdens de productie wordt verhit tot 1450 graden Celsius en daarmee een groot aandeel heeft in de wereldwijde uitstoot van kooldioxide.

Het enige nadeel van het Romeinse beton is dat het minder snel uithardt, waardoor het niet mogelijk is om modern beton te vervangen door de Romeinse variant. Bij moderne bouwtechnieken is het namelijk noodzakelijk dat beton snel hard wordt. Voor de Romeinen was beton het meest gebruikte bouwmateriaal. Behalve golfbrekers werd het beton gebruikt voor de bouw van havenconstructies zoals bijvoorbeeld scheepswerven, maar ook voor bekende monumenten als het Pantheon in Rome.