Federal Reserve Bank (Fed) tijdens de Grote Depressie
Momenteel geeft de Amerikaanse Federal Reserve Bank (Fed) elke maand zo’n 40 miljard dollar uit om de Amerikaanse economie uit het slob te trekken. Eerdere steun van de bank liep al op tot 2300 miljard dollar, oftewel 2.300.000.000.000 dollar. De Fed is opgericht om Amerika te voorzien van een veiliger, flexibel en stabiel monetair en financieel system. Op 16 november 1914 opende de bank zijn deuren.
Tijdens de 19e eeuw en het begin van de 20e eeuw hadden veel banken in de Verenigde Staten last van ‘bankruns’. Enkel het gerucht dat het slecht ging met een bank zorgde al voor paniek, waarna mensen hun geld weghaalden bij de bank in kwestie. Hierdoor kwamen de banken daadwerkelijk in de problemen. In Amerika was er geen instituut dat de banken kon helpen wanneer ze in de problemen zaten. Hier kwam echter verandering in toen President Woodrow Wilson op 23 december 1913 de Federal Reserve Act tekende.
Hiermee werd een centrale bank geïntroduceerd in de Amerikaanse economie: de Federal Reserve. Deze bank kreeg het doel om met behulp van monetair beleid een drietal doelstellingen te bereiken: maximale werkgelegenheid, stabiele prijzen en een degelijke lange-termijn rente. Daarnaast kreeg het de mogelijkheid om geld te drukken, waarmee banken die in de problemen zaten geholpen konden worden. In de jaren ’30 kwam de Fed voor haar grootste uitdaging in de geschiedenis te staan.
De Grote Depressie van de Jaren ’30
Terwijl Europa en Azië in een recessie raakten aan het einde van de jaren ’20, groeide de economie van de Verenigde Staten gestaag door. Hierdoor richtten de Amerikaanse investeerders zich meer op hun thuisland, waardoor buitenlandse investeringen daalden met 50 procent en de koersen op Wall Street astronomisch stegen. Omdat de Amerikaanse dollars van essentieel belang waren voor de economische groei in Europa, zorgde de afgenomen investeringen van de VS in Europa voor een verergering van de crisis.
Ondertussen stond de Fed voor een lastige beslissing. Ze wilde graag de excessieve groei op de aandelenmarkt tegen gaan door het verhogen van de rente. Op deze manier werd het aantrekkelijker om te sparen en lastiger om te lenen, waardoor er minder geïnvesteerd zou worden in aandelen. Maar een hogere rente zou er ook voor zorgen dat er een kapitaalvlucht vanuit Europa naar Amerika zou plaatsvinden, omdat het daar gunstig was om je geld op de bank te hebben staan.
Het beleid van de Fed
De Fed koost voor het Amerikaanse belang, wat een verhoging van de rente betekende. Het gevolg was dat Europa in een diepere recessie kwam, waarna niet veel later de aandelenmarkt onderuit ging. De excessieve groei op de aandelenmarkt was beëindigd en veel mensen verloren hun geld. Ondertussen begon de Amerikaanse economie aan zijn ergste recessie uit de geschiedenis. De consumptie en productie daalden in veel sectoren met meer dan 10 procent en de werkloosheid steeg tot 25 procent.
Tijdens de recessie werd van de Fed verwacht dat ze de economie zouden stimuleren om zo uit de crisis te komen. Maar de bank hield de rente juist hoog waardoor er weinig geld in de economie terecht kwam. Dit verergerde de effecten van afnemende consumptie, dalende prijzen en stijgende werkloosheid. De crisis werd zo verergerd in plaats van verholpen. Pas met de New Deal van Franklin D. Roosevelt herstelde de Amerikaanse economie langzaam van de Grote Depressie.
Momenteel bestaat de Fed 98 jaar en ook vandaag de dag wordt hun beleid bekritiseerd. Zo stelde Paul Ryan – oud running mate van Romney – dat het beleid van Bernanke leidt tot een activabubbel, onstabiele prijzen en inflatie. Kritiek op de Fed komt vaak voor in crisistijd, zoals in de jaren ’30, de jaren ’70 en vandaag de dag. In economisch stabiele tijden is de Fed wel doorgaans succesvol in het uitvoeren van haar taken.
