Geschiedenis van het verkeerslicht
Het verkeerslicht is deze week officieel aan zijn honderdeneerste levensjaar begonnen. Door een steeds grotere stijging van het gemotoriseerde verkeer aan het begin van de twintigste eeuw, en de vele ongelukken die hiermee gepaard gingen, werd nagedacht over nieuwe oplossingen om het verkeer in goede banen te leiden. Het eerste verkeerslicht werd geplaatst op de hoek van East 105th Street en Euclid Avenue in Cleveland, Ohio.
Gaslicht
Het verkeerslicht in Ohio was echter niet het eerste verkeersregelende instrument. Op 10 december 1868 werd namelijk in Londen al een gelijkwaardig verkeerssysteem geplaatst op het kruispunt tussen Great George Street en Bridge Street. Door de grote hoeveelheden paardenrijtuigen in de kleine Londense straten liep het verkeer toen al vaak vast. Dit verkeerslicht werkte alleen niet op elektriciteit, maar op gas. Een maand later raakte echter een politieman gewond door een explosie die ontstond door een lek in het gasreservoir. De Londense overheid besloot daarom, ondanks behoorlijk succes, direct te stoppen met het gebruik van dit licht.
Elektrisch licht
Aan de Amerikaan Lester Wire, die werkte als detective bij de politie van Salt Lake City, wordt de uitvinding van het elektrische verkeerslicht in 1914 toegeschreven. Dit stoplicht bevatte enkel de kleuren rood en groen. Het eerste driekleurige stoplicht stamt uit 1920. Het idee voor het stoplicht als ook het bekende rood, geel, groene kleurenschema, werd overgenomen van een gelijkwaardig systeem dat bij de Amerikaanse spoorwegen werd gebruikt om machinisten te laten weten of het veilig was om over dat spoor door te blijven rijden. Aanvankelijk gebruikten de spoorwegen een ander kleurenschema, waarbij een wit licht aangaf dat men door kon rijden, maar aangezien dit soms gevaren op leverde, omdat de voorzetglazen soms van het licht af vielen en er daardoor enkel nog wit licht zichtbaar was, werd door de spoorwegen later gekozen voor een groen licht. Om er voor te zorgen dat mensen niet onnodig hoefden te wachten voor het stoplicht werd in 1928 in de VS aanvankelijk een systeem bedacht dat reageerde op claxongeluid. Dit zorgde uiteraard wel voor problemen, omdat mensen die dicht bij een stoplicht woonden of werkten nu de hele dag met toeterende auto’s werden geconfronteerd. Al snel werd daarom een systeem ingevoerd met strips in de weg, die het metaal van stilstaande voertuigen konden detecteren.
Variaties op het verkeerslicht
In plaats van een verkeerslicht werd aanvankelijk ook vaak een stopbord gebruikt. Dit bord kon met de hand omgeklapt worden om twee tegenoverliggende richtingen tegelijk groen te geven. Om twee andere richtingen groen te geven kon de hele paal een kwartslag gedraaid worden. Om aan te geven dat voetgangers voorrang hadden werd tussen 1957 en 1962 een oranje knipperende bol gebruikt. Tot 1970 werd onder andere in Australië veel gebruik gemaakt van Marshalite stoplichten. Deze stoplichten, ontwikkeld door Charles Marshall, hadden een ronde vorm en een wijzer die aangaf hoe lang het nog duurde voordat een nieuwe kleur op zou lichten.
Toekomst van het verkeerslicht
Sinds zijn introductie werd het verkeerslicht op steeds meer gevaarlijke en drukke kruispunten gebruikt. Tegenwoordig wordt echter vaak gekeken of een verkeerslicht wel noodzakelijk is, of dat het ook mogelijk is om in plaats daarvan een rotonde te plaatsen. Omdat bij een rotonde niet gewacht hoeft te worden kan de verkeersdoorstroming hiermee gemakkelijk verbeterd worden. Ook zorgen verkeerslichten vaak voor verkeersongevallen, omdat onoplettende automobilisten gemakkelijk op een voor het gele licht remmende auto op kunnen botsen.
