Italiaans Libië: Italiaanse koloniale ambities

Op 9 januari 2017 werd bekend gemaakt dat Italië, de voormalige kolonisator van Libië, als eerste westerse land zijn ambassade in Libië heropent. De ambassade werd in 2015 gesloten, na jaren van onstabiliteit die volgden op de opstand tegen Moammar al-Qadhafi.  Vanaf het einde van de 19e eeuw probeerde Italië kolonies te vestigen in Afrika. Tijdens de Italiaans-Turkse Oorlog van 29 september 1911–18 oktober 1912 viel Libië in Italiaanse handen. Zo ontstond Italiaans Libië.

De Marokkaanse crisis en het Italiaanse ultimatum

In 1911 vond de Marokkaanse crisis plaats. Tijdens deze crisis stonden Frankrijk en Duitsland lijnrecht tegenover elkaar. Beiden hadden claims op Marokko. Italië, dat zich besefte dat dit gezien de internationale chaos die de crisis veroorzaakte het ideale moment was om in actie te komen, stuurde een ultimatum aan Turkije op 28 september 1911. Een dag later verklaarden zij de oorlog aan Turkije. Doel: het in handen krijgen van een kolonie  in Noord-Afrika. Een grote rol in de aanloop naar het conflict was weggelegd voor de Italiaanse pers. Zij stuurden actief aan op een invasie van Libië, en schilderden dit gebied extreem positief af. Het gebied zou rijk zijn aan grondstoffen, bovendien was de bevolking van het gebied anti-Turks en pro-Italiaans.

Het begin van de oorlog

De Italiaanse vloot begon op 3 oktober met het bombarderen van de haven van Tripoli. Kort daarop werd de stad ingenomen door zo’n 1.500 mariniers. De Turkse verdediging van Libië was slecht georganiseerd. Er waren weinig troepen aanwezig en de Turkse vloot was niet opgewassen tegen de Italiaanse. Lokale Arabieren en Bedouinen werden door de Turken ingezet in de verdediging van Libië.

Italiaanse enclaves aan de kust

Hoewel de Italianen vrij gemakkelijk belangrijke kustplaatsen wisten in te nemen (Tripoli, Benghazi en Darnah), hadden zij moeite met het doorstoten naar het binnenland. Gedurende de oorlog vonden de meeste operaties plaats aan de kust. De Italianen bezetten belangrijke kustgebieden en vormden daar enclaves. De Turken probeerden deze terug te veroveren, maar met weinig succes. De Italiaanse vloot kon belangrijke steun leveren aan de Italiaanse troepen in de enclaves, en de Turkse vloot leed regelmatig zware verliezen wanneer zij in contact kwam met Italiaanse schepen. Ook bezetten Italiaanse troepen eilanden die in bezit waren van de Turken, waaronder bijvoorbeeld Rodos.

Vrede en Italiaans Libië

In 1912 kregen de Turken te maken met opstanden op de Balkan. Mede hierom zochten zij actief naar een diplomatieke oplossing. Ook Italië zocht naar een diplomatieke oplossing, aangezien de oorlog veel langer duurde dan verwacht. Veel Italianen hadden gedacht dat de oorlog snel voorbij zou zijn, mede door het beeld dat door de pers geschetst werd. Er was niet geanticipeerd op veel lokale steun voor de Turken. Een aanzienlijk deel van de lokale bevolking in Libië zag de Italianen echter als christelijke agressors, en streden liever mee aan de kant van de islamitische Turken.

In 1912 werd een verdrag gesloten. De Turken zouden al hun troepen terugtrekken, de Italianen zouden de Turkse eilanden die zij bezet hielden terug geven. Hoewel de oorlog nu voorbij was, bleef het moeilijk voor de Italianen om echt controle te krijgen over, nu, Italiaans Libië. Door meerdere factoren, waaronder het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, bleef de Italiaanse macht vooral beperkt tot de kustregio’s. Er waren weinig Italiaanse soldaten aanwezig, omdat die nodig waren op het Europese strijdtoneel.

Consolidatie

Pas onder het bewind van Benito Mussolini werd de Italiaanse controle over het gebied definitief. De Italianen traden hard op tegen lokaal verzet. In 1931 werd de leider van het verzet, Omar Mukhtar, gevangen genomen en geëxecuteerd. Hierna eindigde het verzet.

Tijdens de Italiaans-Turkse Oorlog werden voor het eerst vliegtuigen ingezet voor verkenning. Ook zouden tijdens deze oorlog voor het eerst bommen zijn gegooid vanuit een vliegtuig. Deze gebeurtenissen vormden een voorproef van de grote technologische veranderingen in oorlogsvoering die zouden volgen.