Luxemburg wordt onafhankelijk van België

Sigaretten en benzine. Daar kennen wij Luxemburg van. Dat Luxemburg een land is met een eigen geschiedenis en dat het nog lang aan Nederland toebehoorde is minder bekend. Op 9 september 1867 werd Luxemburg onafhankelijk van België.

De Zuidelijk Nederlanden en de westelijke Rijnoever werden na de Franse Revolutie geannexeerd door Frankrijk. Ook Luxemburg werd bij de eenheidsstaat opgenomen als het departement van de Wouden. Maar na de val van Napoleon veranderde er veel in Luxemburg. Luxemburg werd opgewaardeerd tot een Groothertogdom na het Congres van Wenen in 1815. Koning Wilem I van de Nederlanden lobbyde voor een vereniging van Noord-Nederland, Zuid-Nederland en delen van het Rijnland. Maar dat was ijdele hoop. Luxemburg werd echter wel toegewezen aan Willem. Bovendien werd Luxemburg opgewaardeerd als groothertogdom en werd bij de Duitse Bond gevoegd. Willem was van mening dat het gebied Nederland toebehoorde, maar het zou anders uitpakken.

Tijdens de Belgische opstand van 1830 kozen de Luxemburgers massaal de kant van de Belgen. Voortaan viel Luxemburg formeel onder de nieuwe staat België. Na de Unie van Londen in 1839 werd besloten om Luxemburg op te splitsen. België kreeg het Franstalige westelijk deel van Luxemburg en het oostelijk deel, inclusief de stad Luxemburg, bleef als groothertogdom verbonden met Nederland. Officieel viel het groothertogdom nog onder de Duitse Bond. In 1867 leidde de Luxemburgse kwestie bijna tot een oorlog over Luxemburg tussen Frankrijk en Pruisen.

Maar toen de Bond in hetzelfde jaar werd opgeheven, betekende dit dat Luxemburg een onafhankelijke staat werd. Toch bleef de Nederlandse koning er nog groothertog, zoals besloten was in het Tweede Verdrag van Londen. Luxemburg was nu dus onafhankelijk maar werd nog steeds geregeerd door Willem III Koning der Nederlanden. Toen hij in 1890 overleed, deden de Luxemburgers een beroep op de Salische Wet, en kozen zo een andere groothertog, uit een andere tak van de Nassau familie, Adolf.