Mont Ventoux in de Tour de France

De Mont Ventoux is sinds 1951 zestien keer beklommen en is al die keren een ware beproeving geweest voor de wielrenners. De legende van de Mont Ventoux is alleen maar groter geworden doordat de beklimming voor verschillende renners (bijna) het einde van hun carrière betekende.

De 1916 meter hoge Mont Ventoux werd in 1951 voor het eerst opgenomen in het programma van de Tour de France. Dit was de eerste en meteen de laatste keer dat de wielrenners de berg vanaf de noordkant beklommen. Twee kilometer voor het einde wist Lucien Lazarides aan zijn concurrenten te ontsnappen en bereikt als eerste de top. De etappe finishte echter niet op de Mont Ventoux en in de afdaling werd Lazarides alsnog ingehaald. In de volgende beklimmingen van de berg reden de wielrenners over de nog zwaardere zuidkant omhoog.

Beklimming van de Mont Ventoux tot 1960

In 1952 ging het parcours van de Tour opnieuw over de Mont Ventoux. Vanaf deze editie was het dorpje Bedoin, aan de zuidkant van de berg, het startpunt van de beklimming. De wielrenners kregen in 1955 voor het eerst te maken met grote problemen op de kale berg. Het was tijdens de etappe erg warm. De Franse wielrenner Jean Malléjac raakte bevangen door de hitte en viel flauw, waarna hij enkele uren bewusteloos bleef. Het betekende het einde van zijn wielerloopbaan. Ook de Zwitser Ferdi Kübler kreeg last van de hitte. Hij viel meerdere keren van zijn fiets en sprak wartaal tegen toeschouwers. Drie jaar later, in 1958, lag de finish voor het eerst op de top van de berg. In een individuele tijdrit van 21,8 kilometer deed Luxemburger Charly Gaul iets meer dan een uur over de beklimming.

Het beste van IsGeschiedenis in je inbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief! Helemaal niks missen? Volg ons op Facebook!

Tragedie van Tom Simpson in 1967

Na een rustige editie in 1965 vond in 1967 de grootste tragedie uit de geschiedenis van de beklimming van de berg in de Tour de France plaats. Op wederom een warme 13 juli stierf de Brit Tom Simpson tijdens de beklimming. Hij had voor de etappe amfetamine gebruikt als doping, maar had tijdens de rit te weinig gedronken. Onder invloed van de doping ging hij tot het uiterste, maar raakte compleet uitgedroogd. Twee kilometer van de eindstreep viel hij van zijn fiets, stapte weer op en sloeg nogmaals tegen de grond. Simpson raakte in coma en stierf onderweg naar het ziekenhuis. Sindsdien werden de renners onderweg herinnerd aan het gevaar van de Mont Ventoux, wanneer zij het monument ter nagedachtenis aan Simpson passeerden.

Eddy Merckx aan het zuurstof

Na de tragische dood van Tom Simpson was zijn voormalig ploeggenoot en topfavoriet Eddy Merckx in 1970 vastberaden te winnen op de Mont Ventoux. Hij demarreerde aan de voet van de berg en bouwde een grote voorsprong op. Bij het monument voor Simpson nam hij zelfs nog de tijd om respectvol zijn petje af te doen. De laatste kilometers kreeg Merkcx het echter zwaar. De berg bleek ook voor de beste renner van die tijd een kwelling, want hij verloor zijn voorsprong van enkele minuten en wist nog maar net te winnen. Na de finish zakte Merckx in elkaar en hij had zelfs extra zuurstof nodig om weer bij te komen. Joop Zoetemelk eindigde die etappe als vijftiende op bijna drie minuten van Merckx, maar sloot de Tour af als tweede in het klassement.

Armstrong en Pantani

Sinds 1970 is de Mont Ventoux nog zeven keer gereden in de Tour de France, waarvan vijf keer als eindpunt. Ernstige incidenten bleven uit, maar de berg bleef bepalend voor de uitslagen van de Tour de France. Vooral de editie van 2000 deed stof opwaaien. Marco Pantani en Lance Armstrong, de laatste twee ‘winnaars’ van de Tour bereikten na een spannend gevecht samen de top. Armstrong leek eenvoudig te winnen, maar liet Pantani opzichtig de rit winnen als eerbetoon. Pantani kon het gebaar niet waarderen, waarna de rivaliteit tussen beide renners nog heviger werd.

Bekijk ook de uitzending van Andere Tijden Sport over de Mont Ventoux: Deel 1, Deel 2 en Deel 3