Moordpogingen op Otto von Bismarck
Otto von Bismarck was een Pruisische staatsman die een belangrijke rol speelde in de eenwording van Duitsland. Als minister-president in dienst van de Pruisische koning Wilhelm I, voerde Bismarck een aantal oorlogen waarmee Pruisen dominant werd over Frankrijk en Oostenrijk. Niet iedereen was tevreden met de politiek van Bismarck. Tweemaal probeerden belagers Bismarck te doden, maar de staatsman overleefde beide pogingen.
Als jonge nationalistische edelman beklom Otto von Bismarck snel de politieke ladder in de Pruisische politiek. Hij had de ambitie om Duitsland te verenigen, met Pruisen als leidende macht. Vanwege zijn anti-Oostenrijkse houding werd hij een tijdje weggepromoveerd, eerst naar Sint Petersburg en toen naar Parijs. In 1862 werd Bismarck door de Pruisische koning Wilhelm I teruggeroepen naar Berlijn. Vervolgens werd hij aangesteld als eerste minister van de koning.
Bismarcks agressieve politiek
Bismarck had echter nog steeds dezelfde nationalistische visie en streefde naar een Duitse bond met Pruisen aan het hoofd. Om door middel van nationalistische sentimenten een nauw verbonden Duitsland te smeden, voerde hij oorlog met Denemarken in 1864 en met Oostenrijk in 1866. Later zou hij ook oorlog voeren met Frankrijk. Hij rechtvaardige deze oorlogen als volgt: “niet door rede en meerderheidsbesluiten worden de grote vragen van de tijd besloten, maar door ijzer en bloed”.
Eerste moordpoging op Bismarck
Ferdinand Cohen-Blind was een Duitse student uit Mannheim. Hij was een voorstander van de democratie en zag Bismarck als een groot gevaar. De Pruisische staatsman was immers de reden dat de Duitse staten nu in oorlog verkeerden en dat een dictatuur nu meer de realiteit leek dan democratie. Cohen-Blind besloot actie te ondernemen. Hij wachtte op 7 mei 1866 de Pruisische minister-president op toen deze terugkeerde van zijn bezoek bij de koning. Op het moment dat Bismarck vlakbij was vuurde hij een aantal schoten af. Bismarck stortte zich hierop op zijn aanvaller, die kort daarna werd ingerekend door soldaten. Vreemd genoeg was Bismarck ongedeerd, hij had alleen een aantal schampwonden en een gekneusde rib. Sommige bronnen beweren dat dit kwam omdat hij een kogelvrij vest droeg.
Kulturkampf
Nog een reden waarom Bismarck impopulair was bij sommigen, was de Kulturkampf (Duits voor ‘cultuurstrijd’). In 1871 kwam Bismarck in conflict met het Vaticaan toen hij met wetgeving de rooms-katholieke kerk in Duitsland aan banden probeerde te leggen. Eduard Kullman was een Duitse katholiek die zich ergerde aan de antikatholieke politieke wetgeving van Bismarck. Toen de Pruisische minister-president op 13 juli 1874 een bezoek bracht aan de Beierse stad Bad-Kissingen, opende Kullman vanuit de menigte het vuur op Bismarck. De Duitse staatsman werd echter alleen in zijn hand getroffen.
Aftreden
Hoewel het niemand lukte om Bismarck te vermoorden, kwam er in 1890 toch een abrupt einde aan zijn politieke carrière. De Duitse keizer Wilhelm I werd opgevolgd door zijn zoon, Wilhelm II. Deze tweede Duitse keizer wilde zijn eigen macht echter vergroten en kon Bismarck daar niet bij gebruiken. Otto von Bismarck werd daarom uit zijn functie ontheven. Hij kreeg wel een landgoed en een zetel in de Rijksdag, maar was zijn macht van voorheen voorgoed kwijt. Otto von Bismarck stierf op 30 juli 1898.
