Ontvoering van Julius Caesar

In de 1e eeuw voor Christus krioelde het op de Egeïsche Zee van de gevaarlijke zeerovers. Het machtige Romeinse rijk had nooit de moeite genomen om de piraten te verjagen, want de Romeinse senatoren profiteerden zelf rijkelijk van de verkoop van slaven door de kaapvaarders. In 75 voor Christus beging een groep Cilicische piraten echter een kapitale fout door het verkeerde schip te enteren. Aan boord was namelijk niemand minder dan Julius Caesar.

De Ciliciërs namen hun nieuwste verovering mee naar een verborgen eilandje en zetten de opvarenden van het schip daar gevangen. Vervolgens lieten zij de Romeinen weten dat ze hun vrijheid terug konden kopen voor het aanzienlijke bedrag van 20 zilveren talenten (ca. 450.000 euro). Een van de gevangenen, Julius Caesar, barstte hierop echter in lachen uit, want ze wisten duidelijk niet wie ze voor zich hadden. Zijn leven alleen was al veel meer waard dan 20 talenten, zo verzekerde hij de zeerovers. Caesar gaf aan dat er minstens 50 talenten geëist moesten worden voor zijn eigen vrijheid, een voorstel waar de piraten maar al te graag mee akkoord gingen.

Leider van de piraten

Terwijl een aantal gevangenen vrij werd gelaten om het afgesproken losgeld te regelen, bleef Caesar samen met één vriend en twee onderdanen achter bij de Ciliciërs. In de dagen die volgden probeerden de zeerovers het gezelschap te intimideren, maar Caesar liet zich niet van zijn stuk brengen. Sterker nog, hij nam een leiderschapspositie op zich en begon de bloeddorstige piraten zelfs bevelen te geven. Zo moesten de schobbejakken zich netjes gedragen en geen lawaai maken op het moment dat Caesar ’s avonds wilde gaan slapen.

Piratenpoëzie

De Ciliciërs konden de eigenwijze aard van de jonge Caesar wel op prijs stellen en gunden hem na verloop van tijd steeds meer vrijheden. Zo mocht hij deelnemen aan de spelletjes die de piraten organiseerden en kreeg hij toestemming om overdag verhandelingen en toespraken te schrijven. Op een gegeven moment besloot Caesar zelfs een poging te doen de piraten wat beschaving bij te brengen door publiekelijk zijn eigen poëzie te reciteren.

Julius Caesar

Toen het hem echter duidelijk werd dat de Ciliciërs zijn schrijfsels niet op waarde konden schatten, schold Caesar hen uit voor ‘ongeciviliseerde bruten’. In veel gevallen zou dit geresulteerd hebben in een afranseling van de gevangenen, maar in het geval van de jonge Romein konden de piraten alleen maar lachen. Eenzelfde reactie viel Caesar ten deel toen hij de Ciliciërs voor de zoveelste keer verzekerde dat hij hen na zijn vrijlating op zou komen zoeken met een leger om hen uit te roeien.

Kruisiging

Na 38 dagen keerden de andere leden van het gezelschap terug met losgeld en werd Caesar vrijgelaten. Hij reisde hierop direct af naar de dichtstbijzijnde haven van Miletus en stelde daar op eigen kosten een nieuwe vloot samen. Toen hij vervolgens terugkeerde op de plek des onheils bleken de piraten zijn dreigementen inderdaad niet serieus genomen te hebben, want ze waren allen nog steeds aanwezig op het eiland. Caesar gaf daarop het sein tot de aanval en nam alle piraten gevangen.

In eerste instantie liet hij de berechting van zijn gevangenen over aan de Romeinse proconsul van Asia, maar toen deze te lang wachtte met zijn uitspraak nam Caesar het heft in eigen handen. Hij liet zijn voormalige kidnappers uit de gevangenis slepen, maakte ze al hun bezittingen afhandig en liet ze vervolgens ophangen aan een kruis. Voor hun kruisiging liet Caesar de piraten echter eerst de keel doorsnijden. Volgens de Griekse historicus Plutarchus, die deze hele episode beschreef in zijn werk ‘Het leven van Julius Caesar’, was dit laatste een vorm van genade.