Perpetua en Felicitas sterven in de arena van Carthago

Carthago, 203 – Perpetua wordt de rumoerige arena ingeleid. Omdat ze haar christelijke geloof niet wil afzweren, is ze ter dood veroordeeld. Samen met vier andere christenen valt ze ten prooi aan wilde dieren.

Christelijk geloof bij wet verboden

in het Romeinse Rijk werden Christenen gezien als een bedreiging omdat ze de staatsgoden niet wilden aanbidden en dus niet loyaal waren aan het Keizerrijk. Bij een veroordeling werden ze gedwongen te kiezen tussen het accepteren van de staatsgoden of de dood. Tijdens de regeerperiode van keizer Septimius Severus (193-211) werden christenen echter niet actief vervolgd. Toch gold er een wet die het onderdanen verbood om zich te bekeren tot het christendom of het jodendom. De bekrachtiging van deze wet werd niet uitgevoerd door de overheid, althans niet onder Septimius Severus. In plaats daarvan namen lokale bestuurders deze verantwoordelijkheid op zich.

Perpetua en Felicitas

Perpetua en Felicitas waren twee vrouwen die zich tot het christendom hadden bekeerd. Felicitas was een slavin in dienst van Perpetua. Zij leefden in het tegenwoordige Tunesië. Perpetua was de dochter van een welvarend man. Haar vader was geen christen, maar haar moeder en broers waren wel. De reden dat Perpetua wel werd vervolgd en haar familie niet, was dat de wet tegen bekering nog vrij recent was. Toen de twee samen met nog drie christelijke mannen gevangen werden genomen, was Felicitas hoogzwanger. Omdat het vijftal weigerde afstand te doen van het christendom, werden ze ter dood veroordeeld in de arena. In de dagen voor de executie smeekte Perpetua’s vader haar om het christendom te verwerpen, maar ze bleef standvastig in haar geloof.

Het beste van IsGeschiedenis in je inbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief! Helemaal niks missen? Volg ons op Facebook!

Niet bang voor de dood

Perpetua en Felicitas waren niet bang voor de dood. Vanwege een aantal visionaire dromen die Perpetua had gekregen zagen ze juist uit naar het martelaarschap. Felicitas bad zelfs om snel te bevallen zodat deze dood haar niet ontnomen kon worden. Zwangere vrouwen mochten namelijk niet worden geëxecuteerd. In de gevangenis beviel Felicitas van een dochter, die werd geadopteerd door iemand uit hun christelijke gemeenschap.

In de arena werden vier dieren losgelaten om de gevangenen te doden. De mannen moesten het opnemen tegen een luipaard, een beer en een wild zwijn. Perpetua en Felicitas tegen een wilde koe. De dieren slaagden er echter niet in om de gevangenen te doden. Uiteindelijk werden de martelaren met het zwaard om het leven gebracht.

In de 16e eeuw is het verslag van Perpetua's visioenen gevonden. Uniek aan deze vondst is dat het door Perpetua zelf was geschreven. In die tijd was het uitzonderlijk dat vrouwen zelf hun ideeën op papier zetten. Daarmee is het een van de oudste christelijke teksten geschreven door een vrouw.

Bronnen:

-Romeinse keizers sterven niet in bed, Fik Meijer, [Amsterdam] : Athenaeum
– Polak & Van Gennep, 2010, ISBN : 978-90-253-3415-4
-The world of ancient times, Carl Roebuck, [New York] : Charles Scribner’s Sons, 1966, ISBN : 684-13727-7