Speech van Nixon bij een mislukte maanlanding
Neil Armstrong en Edwin “Buzz” Aldrin reisden in juli 1969 naar de maan met de wetenschap dat zij misschien niet levend terug zouden keren. In het geval van calamiteiten was er namelijk weinig dat er vanaf de aarde gedaan kon worden. President Nixon hield ook rekening met een mislukte expeditie, gezien de toespraak die hij voor dat geval liet schrijven.
De expeditie naar de maan was in 1969 een gevaarlijke aangelegenheid, waarbij er veel dingen mis konden gaan. Zodoende werd door de astronauten, NASA en de Amerikaanse regering rekening gehouden met de mogelijkheid dat de landing op de maan slecht kon aflopen voor de bemanning. William Safire, de vaste speechschrijver van President Richard Nixon, schreef voor dat geval de speech ‘In Event of Moon Disaster’.
In de toespraak wordt onder andere gesproken van de maan als laatste rustplaats voor Armstrong en Aldrin. Volgens Nixon hebben zij hun leven opgeofferd voor de gehele mensheid en zullen zij herdacht worden door alle mensen op de wereld. Er wordt ook gesproken van verdere expedities naar de maan, waar de astronauten zeker veilig van zouden terugkomen.
Volgens het draaiboek dat klaarlag in het geval van calamiteiten zou Mission Control in Houston alle communicatie met de astronauten verbreken, waarna een geestelijke hun zielen zou toewijzen aan “het diepste van het diepste”. Collins, die nog in de Commandomodule rond de maan cirkelde, zou alleen terugkeren. President Nixon zou in het geval van de dood van Armstrong en Aldrin de vrouwen van de gesneuvelde astronauten telefonisch op de hoogte brengen.
Hieronder de volledige Engelstalige tekst:
“Fate has ordained that the men who went to the moon to explore in peace will stay on the moon to rest in peace. These brave men, Neil Armstrong and Edwin Aldrin, know that there is no hope for their recovery. But they also know that there is hope for mankind in their sacrifice.
These two men are laying down their lives in mankind’s most noble goal: the search for truth and understanding.
They will be mourned by their families and friends; they will be mourned by their nation; they will be mourned by the people of the world; they will be mourned by a Mother Earth that dared send two of her sons into the unknown.
In their exploration, they stirred the people of the world to feel as one; in their sacrifice, they bind more tightly the brotherhood of man.
In ancient days, men looked at stars and saw their heroes in the constellations. In modern times, we do much the same, but our heroes are epic men of flesh and blood.
Others will follow, and surely find their way home. Man’s search will not be denied. But these men were the first, and they will remain the foremost in our hearts.
For every human being who looks up at the moon in the nights to come will know that there is some corner of another world that is forever mankind.”
De speech is dus nooit uitgesproken, al had het misschien niet veel gescheeld. Vlak voordat Armstrong en Aldrin hun capsule van de maan terug naar de commandomodule zouden vliegen, ontdekten ze een potentieel fataal probleem. De schakelaar waarmee de hoofdmotor van de ladingsmodule moest worden worden gestart, was afgebroken. Hoewel er een aantal oplossingen waren om de motor alsnog te starten, verzonnen Armstong en Aldrin een simpele, makkelijke oplossing: ze staken een pen in het gat waar eerst de schakelaar zat.
Vijftig jaar na de maanlanding, dook een opname op van Nixon die de speech voorlas. Dit was geen echte opname, maar een modern project, waarmee werd aangetoond hoe makkelijk het is om met moderne techniek deep fakes te maken, neppe opnames die haast niet van echt te onderscheiden zijn.
