Baby Mail: kinderen in de post?

Op 14 februari 1914 werd de vijfjarige May Pierstorff uit de Amerikaanse deelstaat Idaho opgestuurd per post. In deze hoedanigheid legde zij meer dan honderd kilometer af met de trein, voordat zij door de postbode werd afgeleverd bij haar grootmoeder. Wat is het bizarre verhaal achter dit voorbeeld van “baby mail”?

De eerste postpakketten

Het verhaal van de "baby mail" begon op 1 januari 1913. Op deze datum werd de Amerikaanse Post Office’s Parcel Post in het leven werd geroepen. Het was door middel van deze nieuwe service mogelijk om pakketten via de post te versturen. Het gebruik van deze hagelnieuwe dienst was echter wel verbonden aan een aantal voorwaarden. Zo mochten pakketten in eerste instantie niet meer dan 5 kilo wegen, en stond in de regelementen beschreven hoe levende insecten wel en niet verstuurd mochten worden. Er werd echter niet specifiek vermeld dat het versturen van andere levende wezens niet was toegestaan, wat al snel werd opgepikt door een aantal scherpe Amerikaanse ouders. 

Het beste van IsGeschiedenis in je inbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief! Helemaal niks missen? Volg ons op Facebook!

Baby’s in de post

Het duurde dan ook niet lang voordat het eerste kind via de post werd verstuurd. Op 17 januari 1913, nog geen maand na het opstarten van de pakkettenservice, werd de 8-maanden oude James naar zijn grootmoeder verzonden. Dit ‘pakketje’ kostte de ouders van James 15 cent, al lieten ze hem wel verzekeren voor 50 dollar. Baby James werd ongeveer 1,6 kilometer verderop veilig bij zijn oma bezorgd. De opmerkelijke bezorging werd niet veel later in de krant beschreven. Tien dagen later volgde nog een baby. Dit keer was het een jong meisje dat voor 45 cent aan familie elders werd bezorgd.

May Pierstorff

In de komende twee jaar werden meerdere kinderen via de post naar andere locaties verstuurd. Een van hen was de vijfjarige May Pierstorff, die door haar ouders werd “opgestuurd” naar haar oma en opa. Dit was een reis van 117 kilometer, waarvoor de ouders van May een indrukwekkende 53 cent aan postzegels neertelden. Maar zoals het feit dat er krantenartikelen over werden geschreven al liet zien, werd het nooit normaal om een paar postzegels op je baby te plakken.

Goedkope treinritjes

Kinderen zoals May verdwenen niet zomaar in de postzak. De postbodes die de kinderen vervoerden waren, zeker in de meer landelijke gebieden van de Verenigde Staten, vaak bekend met de locals. Hierdoor reisden de “opgestuurde” kinderen onder begeleiding van vertrouwde postmedewerkers, die zij vaak persoonlijk kenden. In het geval van May was de postbode zelfs de neef van haar moeder die haar vergezelde tijdens de treinreis. 

Vanwege de relatief hoge kosten van een treinkaartje, was het voor ouders van jonge kinderen aantrekkelijk om hun kroost per post op te sturen. Postzegels waren simpelweg goedkoper dan het betalen van een treinticket. De foto bovenaan het artikel, evenals een bekende soortgelijke foto, is dan ook niet representatief voor de historische praktijk van de “baby mail”. Beide beeltenissen zijn in scène gezet.

Reactie van de post

Het verhaal van May, samen met een ingestuurde vraag over het verzenden van kinderen via de mail, zorgde voor een reactie van de USPS. De postmeester-generaal besloot hierop dat kinderen niet meer via de post verstuurd mochten worden. 

Het verhaal van de "baby mail" was hiermee echter nog niet ten einde. Er zijn namelijk nog enkele instanties bekend van kinderen die per post werden verstuurd. Zo leidde het versturen van een driejarig kind in 1915 - het laatst bekende geval van opgestuurde “baby mail” - tot een officieel onderzoek. Toch duurde het nog tot 13 juni 1920 voordat meerdere Amerikaanse kranten rapporteerden dat kinderen niet vielen onder de categorie van ‘ongevaarlijke levende wezens die onderweg geen voedsel of water nodig hebben’. Het was daarom niet langer toegestaan ze via de post op te sturen. De dagen van de legale "baby mail" waren officieel geteld.

Een gebouw in een pakketje?

Baby’s en jonge kinderen waren niet de enige vreemde post die de USPS te verduren kreeg. In 1917 kwam er een reglement dat een limiet stelde aan het gewicht dat per dag verstuurd mocht worden aan één persoon. Dit reglement was te danken aan de vindingrijke ondernemer W.H. Coltharp. Coltharp wou in 1916 in de deelstaat Utah een bank laten bouwen. Het huren van een treinwagon om de benodigde bakstenen te vervoeren was echter zeer duur, terwijl de nog prille pakketservice een stuk goedkoper was. Het exacte aantal wordt betwist, maar minstens 15.000 bakstenen werden door Coltharp individueel verpakt en in groepen van 10 via de post per trein verstuurd. Al gauw was het ontvangende postkantoor omgeven door bakstenen. De USPS voerde het nieuwe regelement in, maar de stenen waren al verzonden. De bank die gedeeltelijk met deze bakstenen werd gebouwd - de zogenaamde ‘parcel post bank’ - is nog altijd te bewonderen in Vernal, Utah.

Bronnen:

• Smithsonianmag.com: A brief history of Children Sent Through the Mail
• Postalmuseumblog.si.edu: Very Special Deliveries
• Postalmuseum.si.edu: The Oddest Parcels
• Centralfloridastampclub.org: Nieuwsbrief februari 2015 ‘insert A’
• Deseretnews.com: Legend of Vernal bank built by bricks sent through post office partly true
• Snopes, Were Children Once Sent Through the U.S. Mail?

Afbeeldingen:

• Een postbode met een baby in de postzak. Smithsonian's National Postal Museum, Curatorial Photographic Collection. Museum ID: A.2006-22. Via Flickr.com 
• 12 postzegels van de Parcel Post, 1912 - 1913, Smithsonian National Postal Museum, Bureau of Engraving and Printing; Composite photo and imaging by Gwillhickers [Public domain], via Wikimedia Commons
• De bank in Vernal, ook bekend als de "Parcel Post Bank", Ntsimp [Public domain], via Wikimedia Commons