5x mislukte uitvindingen van vervoersmiddelen

Voertuigen en vervoersmiddelen waren er niet zomaar van de een op de andere dag. Er zijn wetenschappers geweest die deze vervoersmiddelen hebben uitgevonden. Zolang als er deze uitvindingen zijn, zijn er ook uitvindingen van voertuigen geweest die niet werkten of die gewoon niet populair genoeg waren.

Het monowiel van Richard Hemming

Bij een eenwieler denken veel mensen waarschijnlijk aan een eenwielfietsje, een constructie waarbij een zadel op één wiel gemonteerd is en waarvan de bereider zich fietsend – dus met pedalen- voortbeweegt. Dat is de éénwieler zoals je die vandaag de dag het meest tegenkomt. Maar als het aan Richard C. Hemming had gelegen, zouden we nu een heel ander beeld van de eenwieler hebben. Hij demonstreerde in 1869 een monowiel, een gemotoriseerd voertuig met één wiel en vroeg er patent op aan. Het opmerkelijke was dat de berijder van het apparaat in het wiel zat. De monowiel was verrassend stabiel, de stabiliteit verschilde niet veel van die van een gewone fiets. Toch werd de vinding van Hemming geen groot succes. De fiets en de gewone auto met vier wielen, bleken gebruiksvriendelijker. Helemaal verdwenen is de monowiel echter nooit en in de loop der tijd hebben verschillende uitvinders de vinding van Hemming verbeterd en een enkele waaghals rijdt nog wel eens een rondje met een monowiel, maar een verkoopsucces is het nooit geworden.

De baby drager

Je baby vervoeren kan op verschillende manieren. In 1930 was er echter een uitvinding die ervoor zorgde dat de ouders het kind beide tegelijkertijd konden dragen, de baby slinger draagzak. De baby hing in een draagzak met touwen aan de ouders vast. Aan de foto te zien was het heel normaal om je baby op deze manier te vervoeren, zelfs als je een rondje wilde schaatsen. De baby kan hoeft zich in de baby schommel ook niet te vervelen want hij of zij wordt lekker heen en weer geschommeld als de ouders zich bewegen. Vandaag de dag kennen we deze manier van baby vervoeren niet meer, de reden daarvan is onbekend. Misschien werd de manier van vervoeren toch als te onbetrouwbaar beschouwd? Of kwamen er betere manieren om baby’s te vervoeren.

De amfibiefiets

De amfibiefiets werd rond de jaren 1932 ontworpen als fiets die zowel in het water als op land mensen zou kunnen vervoeren. Het was een fiets met in de wielen met lucht gevulde ballen die zouden moeten blijven drijven. De fiets werd aangedreven door twee ventilatorbladen die bevestigd waren aan de spaken. Het drijfvermogen van de met lucht gevulde ballen viel echter tegen en de uitvinding was dus mislukt, de fiets was alleen te gebruiken op land. Opvallend is dat pas in 2010 een amfibiefiets is ontwikkeld door techniek studenten van het Calvin College die een soepele overgang van land naar water teweegbracht. Misschien wordt de amfibiefiets zoals in 2010 ontworpen dus wel ooit nog als populaire uitvinding gebruikt.

De Aerotrain

Lange tijd was reizen in het uitgestrekte en heuvelachtige Frankrijk een behoorlijke uitdaging. In de jaren 60 van de twintigste eeuw kwam de Franse uitvinder Jean Bertin met een idee waardoor reizen over land een stuk sneller zou gaan: de Aerotrain. Een voertuig dat gebruik maakte van het 'grondeffect' een effect waarbij er een soort luchtkussentje onder een voertuig ontstaat, als dat voertuig met genoeg snelheid vlak over een oppervlak beweegt. Van een afstandje zag de Aerotrain eruit als een soort gestroomlijnde bus, met een vliegtuigmotor op het dak. Door het grondeffect had het voertuig geen wielen nodig, waardoor het geen last had van rolweerstand. Daardoor kon het met relatief weinig moeite hoge snelheden bereiken. Omdat het voortuig natuurlijk wel de goede kant op gestuurd moest worden, zou het zich voortbewegen over een speciale betonnen rails, die de Aerotrain de goede kant op dwong. Er werden verschillende prototypes en een test rails gebouwd. Een van die prototypes behaalde zelfs een snelheidsrecord en de Franse overheid had serieuze interesse. Maar een succes is het nooit geworden. De Aerotrain werd voortgestuwd door een vliegtuigmotor, die erg veel brandstof verbruikte, terwijl er relatief weinig passagiers in het voertuig pasten. Dat er voor alle Aerotrains ook nog eens speciale rails aangelegd moesten worden, maakte de Aerotrain enorm duur. In de jaren 70 werd ook het Franse TGV-project opgezet, de hogesnelheidstreinen. Doordat die elektrisch waren, ook gebruik konden maken van bestaande rails en veel meer mensen mee konden nemen, gaf de Franse overheid uiteindelijk de voorkeur aan de TGV. In 1977 werd het project met de Aerotrain definitief gestopt. 

Tanks met vleugels

De logistiek van de vechtende legers, is vaak een van de meest ingewikkelde zaken van een oorlog. Alleen al het vervoer van grote en zware tanks richting het front kan een enorme klus zijn en ook nog eens lang duren. Zeker als een land zo groot is als de Sovjet-Unie. Het is dan ook geen verrassing dat de Sovjets al in de jaren 30 en 40 op zoek gingen naar manieren om tanks snel door de lucht te verplaatsen. Dat begon met een systeem waarbij kleine lichte tanks onder bommenwerpers bevestigd werden. De bommenwerper kon dan vanaf zeer lage hoogte, enkele meters, de tank loslaten en zo op het slagveld afzetten. Dan moest de bemanning van de tank wel de versnelling in neutrale stand zetten, zodat de tank door kon rollen. Maar dat was voor Oleg Antonov niet genoeg. Hij ontwierp een vliegtuig waar tanks vastzaten en op de grond losgelaten konden worden.

In 1942 bouwde en testte de Sovjet-Unie een prototype dit systeem: de A-40T, ook wel de KT genoemd. Een systeem waarbij een tank werd voorzien van afkoppelbare vleugels. Het geheel zou functioneren als een soort zweefvliegtuig. Een grote bommenwerper zou de vliegende tank een eind slepen, loskoppelen, waarna de tank zelf een veilige landing moest maken. Dan koppelde de bemanning de vleugels af en de tank was gevechtsklaar. De legerleiding had er wel oren naar en zag er een mooi systeem in om partizanen achter het front van lichte tanks te voorzien. Voor zover bekend is er een prototype gebouwd, waarmee twee redelijk succesvolle glijvluchten zijn gemaakt. Dat wil zeggen: de A-40T vloog goed, maar door de enorme luchtweerstand van het ding, stortte het sleepvliegtuig tijdens de eerste vlucht bijna neer. De tweede vlucht liep voorspoediger, maar uiteindelijk besloot de legerleiding het systeem niet in te zetten: er waren simpelweg niet genoeg vliegtuigen die het A-40T systeem konden voorttrekken.